We keken er naar uit om Stef Paglia nog eens te zien spelen met zijn nieuwe band “Stef Paglia Trio” – met Geert Schurmans (bas) en Joel Purkess (drums) – nadat we hem al eens aan het werk hadden gezien bij The Bluesbones op het festival gevarenwinkel te Herselt in augustus 2017 en op Hageland Blues & Roots met het trio in maart 2018.
Het leven en de jonge carrière van Stef leest als een bluesverhaal, gekenmerkt door zijn verlangen om het als muzikant waar te maken, slaagt hij erin om het veel te vroege verlies van zijn vader en mentor om te zetten in wilskracht om zijn dromen te realiseren : op jonge leeftijd speelt hij al bij de Belgische bluesband The Bluesbones; via crowdfunding neemt hij een eerste solo album op en weet zich te omringen door klasse muzikanten, en volgend jaar start hij als lead gitarist bij Kaz Hawkins & Her Band of Men. Hij wordt daarbij gesteund en bijgestaan door zijn vriendin Iris Teunissen, die als fotografe the art & design mee onder hun vleugels opneemt en haar zakelijk talent mee in de weegschaal legt als manager. Ze schreef ook alle nummers van het debuutalbum “Never Forget“. We hadden met dit jonge en beloftevolle koppel een sympathiek en openhartig interview na het optreden van Stef Paglia Trio op zondag 18 augustus.
Atelier32 : Dag Stef, je bent al bezig van je 12de, je speelt ondertussen al enkele jaren als gitarist bij The Bluesbones, en nu heb je recent een eigen groep gestart “Stef Paglia Trio”, ik had ook online gelezen dat je bij Kaz Hawkins gaat spelen; wat we je ook hebben horen aankondigen tijdens het optreden van daarnet én plots staat ze als gast op het podium om enkele nummers mee te zingen, dat was een leuke verrassing!
Stef : jawel, veel mensen wisten het waarschijnlijk al wel, ze was het afgelopen weekend al aanwezig op dit festival en ik had het inderdaad ook online aangekondigd. Sommigen hadden al gesuggereerd om haar mee op het podium uit te nodigen maar ik hield ze toch maar even in het ongewisse of ik reageerde alsof het een goed idee was – maar eigenlijk hadden we het al een tijdje afgesproken (lacht geamuseerd).
Atelier32 : toch een goede zet van jou om haar mee op het podium te vragen, tis altijd leuk om een speciale gast te kunnen aankondigen, dat geeft toch iets extra aan het optreden.
Ik heb begrepen dat je erg blij was om uiteindelijk hier op Swing Wespelaar te kunnen optreden ?
Stef : jawel, dit is het eerste festival waar mijn papa mij ooit mee naartoe heeft genomen, daar is het allemaal eigenlijk een beetje begonnen; ik speelde toen al wel een beetje gitaar, ik kon al een paar akkoorden spelen. Als ik zelf niet moet spelen, dan ben ik hier een heel weekend op het festival omdat ik het zo gezellig vind.
Atelier32 : je interesse in de blues begon ooit tijdens het zien van enkele DVD’s van optredens van Stevie Ray Vaughan ? Ik ben er zelf ook fan van.
Stef : ja inderdaad, wie is er trouwens geen fan van, zeg ik altijd, maar hij blijft nog altijd mijn nummer één, de manier waarop hij speelt boeit mij enorm; maar het blijft oppassen, vele artiesten kopiëren hem en proberen wel hun eigen stijl te creëren, maar dat wou ik zelf niet gaan doen. Gitaristen van nu pikken soms dingen van oudere gitaristen, dat is iets dat altijd wel gebeurt.
Atelier32 : je bent eigenlijk autodidact, je hebt jezelf leren gitaar spelen, wat mij doet vermoeden dat je op erg jonge leeftijd al goed wist wat je later wou gaan doen.
Stef : ja dat klopt, ik wist vrij snel dat ik van muziek mijn beroep wou maken; Iris : maar toen je jong was had je wel al heel wat andere hobbies gedaan en papa en mama besloten toen om jou een gitaar uit de Lidl voor € 50 te kopen. Atelier 32 : ik heb dat inderdaad ergens gelezen, ze dachten toen “als het maar geen nieuwe bevlieging is”, maar dat bleek uiteindelijk toch niet het geval te zijn. Ditmaal was het een serieuze bevlieging. Stef : ja en ook een dure bevlieging voor mijn ouders (lacht).
Atelier32 : speelde je vader dan ook muziek ?
Stef : neen, maar hij was altijd wel met muziek bezig, en hij is muziek gaan spelen, maar pas nadat ik ben begonnen. Hij speelde mondharmonica, en ik vroeg hem vaak om mee te doen, maar dat wou hij niet. Nochtans kon hij erg goed spelen, maar voor hem was het meer een hobby; hij speelde vaak toen hij als vrachtwagenchauffeur ergens moest wachten.
Atelier32 : is er een specifieke reden waarom je als jonge gast voor de blues koos ? Net in deze tijden dat er naast rock, pop en folk nog zo vele andere genres bestaan.
Stef : jawel, dat heeft mij onmiddellijk geraakt, dat heb ik nog niet bij een ander genre ervaren, de manier waarop je jezelf kan uiten; en het is ook heel breed, je kan vanalles uit verschillende genres importeren – iets wat ik ook probeer met het Trio – dat spreekt mij enorm aan. Iris : we hebben er zelf eigenlijk een grote hekel aan dat alles tegenwoordig zo in hokjes wordt gestopt; de roots van onze muziek liggen in de blues, maar er komen ook invloeden vanuit de pop – er is ook een nummer dat erg poppy is; er zit ook rockmuziek in. Atelier 32 : ik hoorde zelfs wat funky geluiden tijdens de set. Iris : inderdaad; we snoepen eigenlijk heel wat dingen weg uit andere genres en willen er niet echt een bepaald genre opplakken. Atelier 32 : dat is iets dat ik wel herken vanuit de periode toen ik nog werkte op een vrije radio, die bezondigden zich ook erg aan hokjes denken; zelf nu nog merk je dat radiostations vasthouden aan bepaalde muziekprofielen, jammer eigenlijk. Stef : onze bassist (Geert Schurmans) zegt altijd : “je hebt goede muziek en je hebt slechte muziek, dat zijn de enige 2 genres die er bestaan” (algemeen gelach).
Atelier32 : de liedjes uit je debuutalbum klinken echt wel goed, het geluid is knap, de opnames zijn erg professioneel; blijkbaar zijn jullie er toch in geslaagd oa financieel door crowdfunding maar ook door de juiste mensen te vinden om dit project te helpen slagen ?
(debuutalbum “Never Forget” : pre-production at The Save The Music Studio of Edwin Risbourg; end of 2018 recordings at The Superfly Studios (UK) with producer Wayne Proctor and his House-on-tone-production team).
Stef : dat is eigenlijk allemaal heel plots gegaan, we speelden op het festival NIX Bluesnight te Enschede (NL) (Augustus 2017), na ons speelde Wayne Proctor op drums bij Ash Wilson. Ik kende Wayne al enkele jaren vanuit voorprogramma’s en die stapt op mij af en zegt “ik wil met jou eens samenspelen of een plaat opnemen”. Ik ben altijd al fan geweest van zijn drumspel en zijn producties, dus toen ik dat aanbod kreeg, heb ik meteen onze bassist aangesproken en beslist dat we dit aanbod moesten vasthouden. We hebben het ook snel concreet aangepakt, uitgerekend hoeveel budget we nodig zouden hebben voor opnames, en een crowdfunding opgestart om het te kunnen financieren. Iris : via de crowdfunding konden we ook fans de kans geven om op voorhand al een CD te bestellen en zo zijn ze meteen mee met de nieuwe ontwikkelingen van de band.
Atelier32 : sinds het overlijden van je vader heb je meermaals laten weten dat je graag op eigen benen wilt staan en financieel zou willen leven van je muziek; ik ben erg benieuwd of dit nu ook het geval is ?
Stef : vanaf september ben ik volledig zelfstandig, maar wel inclusief lesgeven. Van optredens alleen kan je amper rondkomen. Zelfs sessie muzikanten die ik ken, zeggen hetzelfde, de goede oude tijd dat je nog kon leven enkel van opnames en optredens, die is door. Momenteel geef ik ook 3 avonden per week gitaarles aan een alternatieve school, dat is super handig, er zijn ook vakanties en ik kan het lesgeven combineren met het tourleven door de lessen te verplaatsen. Atelier32 : en nu je ook bij Kaz Hawkins gaat spelen en je dit najaar nog enkele optredens hebt met The Bluesbones plus een paar met je nieuwe band, krijg je dat nog gecombineerd ? Stef : die 3 avonden gitaarles blijven zeker behouden, ons eerste optreden met Kaz is pas gepland voor 6 oktober, misschien gaan we ook in december naar Tel Aviv, ondertussen worden er wel al nummers geschreven, maar we vliegen er pas echt in vanaf april 2020 in als we op tour gaan (Iris : en ook nog een plaat opnemen), en dan is het schooljaar al bijna gedaan.
Atelier32 : Iris, je vriendin, speelt toch een grote rol in je carrière, je bent naast manager, ook fotografe en art designer; wat mij dan boeit is hoe zo’n samenwerking verloopt, want je werkt professioneel samen maar jullie hebben ook een relatie.
Stef : ja maar dat verloopt heel natuurlijk eigenlijk. Iris : ja dat loopt erg natuurlijk, van in het begin dat we elkaar leerden kennen, leek het erg logisch om mijn fotografie werk en zijn muzikant zijn te combineren; ik heb zelf ook een enorme passie voor muziek, doe ook voornamelijk muziekfotografie, heb ook stage gelopen te Amsterdam bij enkele grote muziek magazines, daar legde ik ook heel wat contacten en die delen we dan ook, dat verloopt allemaal erg logisch eigenlijk en zo helpen we elkaar.
Atelier32 : en heb je ook plannen om iets voor jezelf te starten want nu lijkt het alsof je vooral werkt in functie van Stef ?
Iris : ik ben wel van plan om een eigen fotografiezaakje op te starten, momenteel ben ik ook bezig met een lerarenopleiding, die is bijna afgerond. Dus als ik al een aantal uren per week zou kunnen lesgeven en dat combineren met allerlei muziekzaken (ook een eigen fotografiezaak opstarten) om ook later mee te stappen in zijn zaak en bv het tourmanagement opnemen als hij ook in Duitsland gaat toeren, dat zou leuk zijn. Ik ben wel altijd erg gefocust als ik aan het werk ben, loop op en neer, regel allerlei zaken; op dat moment gaan we ook erg zakelijk om met elkaar, maar dat verloopt allemaal erg vlot.
Stef : het pakt ook heel wat werk uit mijn handen zodat ik mij meer kan richten op de muziek. Iris : en uiteindelijk doe ik het allemaal erg graag (lacht). Stef : en omgekeerd ook, als je eens een foto opdracht hebt, ga ik ook mee om te helpen. Atelier32 : en je hebt altijd een fotografe mee tijdens de concerten, da’s ook handig.
Atelier32 : je hebt ondertussen al een hele verzameling gitaren, is er ondertussen nog eentje bijgekomen ?
Stef : eigenlijk niet, of toch, een nieuwe endorsement van Stoney Creek. Maar eigenlijk valt het allemaal wel mee. Iris : het is nog in de hand te houden. Atelier32 : ze kunnen nog allemaal mee in een bus. Stef : bij optredens met Stef Paglia Trio heb ik de meeste bij, ik heb nog niet het budget om een roadie in dienst te nemen, dus ik zet op voorhand heel wat gitaren gestemd klaar zodat ik tijdens het optreden daar niet te veel tijd mee verlies. Atelier32 : dat komt misschien nog. Stef : tijdens de Cd voorstelling (van zijn debuutalbum te Hasselt) kon ik wel van een roadie gebruik maken en dat was heel leuk (lacht).
Atelier32 : ik hoor in je songteksten vele verhalen die gebaseerd zijn op real life stories; hoe groot is de band met je eigen persoonlijke leven of schrijf je ook over fictieve zaken ?
Stef : eigenlijk is alles erg persoonlijk. Dat is ook wat voor mij blues betekent. Blues betekent niet voor mij 12 – bar spelen en 2 maal dezelfde zin zingen, dat is wat voor vele mensen herkenbaar is als blues; blues is je levensverhaal brengen. Als je luistert naar al die oudere blues artiesten zoals Charley Patton (USA delta blues 1891-1934) en Lead Belly (USA blues 1888-1949), dat zijn levensverhalen die je hoort en je vindt er amper een 12-bar in terug.
Iris : als het allemaal – ook de teksten dus – uit je eigen leven komt, dan kan je het ook op een echte manier overbrengen aan je publiek. Atelier32 : jij schreef ook alle teksten voor het debuutalbum. Iris : inderdaad; de teksten gaan vaak over dingen die we samen hebben meegemaakt en die Stef ook emotioneel heeft meegemaakt. “The Unknown” gaat eigenlijk over de commentaar die vele mensen hadden over ons in het verleden toen we beslisten om van muziek ons leven te maken, ze zeiden dat ons dat nooit zou lukken en we er nooit ons beroep zouden van kunnen maken. “Je kan beter een andere job zoeken” hoorde ik dan.
Atelier 32 : daarmee heb je je eigenlijk afgezet tegen al die commentaren en een statement willen maken, “wij gaan dat wel doen”. Stef : ja, op zoek naar het onbekende hé. Zo ben ik altijd geweest, als ze tegen mij zeggen dat het je niet gaat lukken, dan doe ik het toch. Iris : dat werkt net motiverend. Atelier32 : dat is nu net wat je wilt horen hebt om er toch voor te gaan (algemeen gelach).
Atelier32 : ik hoor naast wat jij meer “heavy stuff” noemt toch heel wat ballades in je repertoire. Is dat een bewuste keuze ?
Stef : ballades schrijven is sowieso wat makkelijker, je kan er ook iets meer gevoel in leggen. Maar ik beslis niet “nu ga ik een ballade schrijven”, zo werkt het niet. Het komt gewoon wanneer het komt. Iris : vorige week zaten we aan een strandje aan de Maas, met een hapje en een drankje, en zijn we beginnen spelen op een gitaar en tekst beginnen schrijven, het klopte gewoon met hoe we ons toen voelden. Soms kom ik ook met een stuk tekst af en dan zeg ik aan Stef “hier moeten we iets verder mee doen”. Stef : “out of the moment”.
Atelier32 : je gaf al eerder aan dat je gaat gitaar spelen bij Kaz Hawkins, hoe ga je dat combineren met je gitaarwerk bij de Bluesbones en je optredens met Stef Paglia Trio ?
Stef : dat hangt er een beetje van af, maar zeker is dat Stef Paglia Trio blijft, dat heb ik altijd al gewild, ik heb nu goede mensen rondom mij die dat project steunen, dus dat laat ik zeker niet vallen. Kaz Hawkins gaf ook al aan dat het vooral mee touren zou kunnen zijn, dus blijft er zeker ook ruimte voor mijn eigen projecten. En de rest zal zichzelf wel ergens moeten uitwijzen. Atelier32 : je zei ooit “ik heb geen kristallen bol”. Stef : voilà, dat is het; en weet je, ik ben ook nog jong, ik wil vanalles proberen, en om van één band te leven is wat moeilijk.
Atelier32 : erg bedankt voor dit interview en ik wens jullie nog veel succes !
Toch nog even iets over het optreden zelf waar we uiteraard vele nummers hoorde uit het album “Never Forget” : opener “Watch Out’ zet meteen de toon van zijn groovy bluesrock waarin allerlei invloeden zijn verweven. dat verhaal wordt vervolgd in “Take me away” en “Crush on You“. In “The dead Tree” (Death Tree op het album) komt zijn klasse als solo gitaarspeler bovendrijven; en in “Mystery Heaven” een intrumentaal nummer als een ode aan zijn overleden vader grijpen de weemoedige klanken je zo bij de strot en voel je zo het verdriet mee in je lijf kruipen – een prachtig nummer waarop zijn vader zeker stilletjes mee van geniet. In “Freedom” – cover van Jimi Hendrix – maakt hij volgens mij een statement om zijn eigen free spirit duidelijk te maken aan de wereld. Dan kondigt hij Kaz Hawkins aan op het podium en samen brengen ze “Dirty Woman“. Volgt dan mijn favoriet nummer van de CD : de ballade “warmth instead of cold” waarin de samenzang en de gitaarsolo mooi samenvloeien in één song, een dijk van een nummer. En in “The Unknown” reageren ze op iedereen die in het begin van hun plannen commentaar gaf of zelfs advies gaf om een echte job te zoeken. Néh. En dan sluit hij nog af met enkele encores.
Tekst & Foto’s : Raf Degeest voor Atelier32.
Meer artikels van deze auteur:
- Swing Wespelaar 2019
- Hageland Blues & Roots Night 2018
- (Ge)Varenwinkelfestival 2017 day one
- Swing Wespelaar Blues Festival Sunday August 19th 2018
- Red Zebra & Fischer-Z @ De Roma
- Fornet & Nordmann : postpunk & jazzrock @ Het Depot
- Raf Degeest
- Swing Wespelaar Friday 17th August 2018
- Swing Wespelaar editie 2021
- We Stood Like Kings @ Filmhuis Mechelen
- Cowboy Junkies : from “Trinity Session” to “all that reckoning”
- De dode hond in (Het Narrenschip) Uw kelder
- Mogwai @ Ancienne Belgique
- Neil & Liam Finn @ Het Depot : a family affair.
- Les Négresses Vertes 30 jaar na release Mlah! weer op de planken
- Stu Larsen & Natsuki Kurai : destiny brought us together
- (Ge)Varenwinkelfestival 2017 day two
- Dead Can Dance : music for sensitive souls.
- NITS ~ al meer dan 40 jaar eigenzinnige pop “from the Dutch mountains”
- The Waterboys @ De Roma
Weergaven: 231