Read Time:6 Minute, 20 Second
Al meer dan 30 jaar wordt dit gratis !! blues festival jaarlijks in augustus georganiseerd en trekt allerlei blues liefhebbers en sfeerzoekers naar het dorpsplein van Wespelaar (Haacht). Jong en oud, met of zonder klapstoeltje, geniet van een kwaliteitsvolle affiche uit binnen en buitenland gespreid over 3 dagen (van vrijdagavond tot zondagavond), terwijl diverse kraampjes zorgen voor een ruime keuze aan lekkere hapjes – van Koreaans tot hamburgers van de plaatselijke Chiro tot heerlijke pasta schotels – en een natje aan de diverse togen. Gezelligheid troef dus.
Atelier 32 was (gedeeltelijk) aanwezig – wegens weekendshiften hebben we niet alle bands gezien en gefotografeerd; maar zagen toch 10 van de 16 bands; interviewden jong talent Stef Paglia (zie apart artikel), en dompelden ons onder in stevige blues vibes. Een fotografisch overzicht :
Friday August 16th 2019 :
Opener Steve Troch Band (B) en Lucky Peterson featuring Tamara Tramell (USA) hebben we gemist, of toch ditmaal, want beide bands zagen we al eens elders aan het werk tijdens het Hageland Blues Festival 2018 en op Gevarenwinkel te Herselt in 2017.
Maar we konden wel Tinsley Ellis (USA) meepikken. Deze 62 jarige Amerikaan heeft al een carrière van 40 jaren !! erop zitten en bracht maar liefst 19 albums uit. Hij stelde zijn album “winning hand” voor uitgebracht bij Alligator, waar hij na jaren afwezigheid terugkeerde. Het was 20 jaar geleden dat hij nog eens in België optrad.
Saturday August 17th 2019 :
Ook hier moesten we noodgedwongen enkele bands laten passeren wegens werkverplichtingen : opener Dave Warmerdam Band (NL), Vitor Bacalhau (PT), Johnny Burgin and Quique Gomez (USA), Watermelon Slim (USA).
En dan was het de beurt aan de 67 jarige Bobby Radcliff & Band (USA). Ooit ontdekte hij de blues via Magic Sam en raakte zelfs met hem bevriend. In 1990 was hij al eens in België, daarna toerde hij vooral in the States en zelfs jaarlijks in Scandinavië. Zijn passage in Wespelaar bracht hem dan weer even voor onze schijnwerpers.
En toen was het tijd voor een jonge bluesgod om ons te vermaken, en dat deed hij met verve. Deze amper 23 jarige jongeman uit Chicago heeft al een palmares om U tegen te zeggen. Speelt al gitaar vanaf zijn 16de, trad samen met zijn vader Tony en drummer Dionte Skinner op in The Jamiah Rogers Band, en kwam voor het eerst naar Europa in 2018. Vandaag speelde hij onder zijn eigen naam en bespeelde (letterlijk en figuurlijk) het publiek door hen te vermaken met zijn gitaarkunsten. Jawel, hij laat graag zien dat hij er iets van kan.
En dan mocht Shemekia Copeland (dochter van de legendarische Johnny Copeland) de zaterdagaffiche afsluiten. Al 20 jaar zingt en speelt ze de blues met haar soulstem en rijgde menige award bij elkaar. Een Queen of the Blues dus om ons uit te zwaaien terwijl ze de nummers uit haar recente en 8ste CD “America’s Child” bracht.
Sunday August 18th 2019 :
En toen werd het zondag – een dag waar we van in het begin aanwezig waren. We keken vooral uit naar de opener van de dag – traditiegetrouw een Belgische band – nl Stef Paglia Trio. Achteraf hadden we ook een interview met Stef en zijn vriendin / manager Iris Teunissen – zie daarvoor een apart artikel.
We zagen Stef Paglia Trio al aan het werk als gitarist bij The Bluesbones op (ge)varenwinkel blues festival te Herselt in 2017 en met zijn eigen band op Hageland Blues in maart 2018, waar we meteen verkocht waren voor zijn groovy bluesrock. Stef speelt nog steeds gitaar bij The Bluesbones, maar maakte zijn droom waar om een eigen band op te richten en het resultaat mag er zijn. Geert Schurmans (bas) en Canadees Joel Purkess (van bij Sean Webster) vormen een uitstekend ritme duo waarbij Stef zich helemaal solo kan uitleven. Hij speelde vele songs uit zijn debuutalbum “Never Forget” (de opener “watch out“, “take me away“, het leuke “crush on you“, het mooie “the dead tree“, dan een ode aan zijn plots overleden vader enkele jaren geleden in “mystery heaven” – een instrumenteel nummer met een knappe solo – waarmee hij het aanwezige publiek stil kreeg en kippenvel bezorgde. Volgde nog “freedom” – een Jimmy Hendrix cover – met een vettige knipoog naar zijn eigen verlangen om via de blues op eigen benen te staan; om dan Kaz Hawkins op het podium aan te kondigen met de mededeling dat hij vanaf 2020 lead gitarist zal spelen in haar Band of Men, samen brachten ze “dirty woman“, gevolgd door mijn favoriete ballade “warmth instead of cold” waarin muziek en samenzang prachtig samenvloeien, een aanrader. In “the unknown” reageren ze op iedereen die niet geloofde in hun muzikaal avontuur en hen dit afraden. Na een uur zat het er al op, jammer, want dit jonge talent mocht van mij gerust meer speeltijd krijgen – just watch my words : binnen enkele jaren staat hij nogmaals op de affiche van Swing Wespelaar.
En na Stef was het tijd voor een Italiaan, namely Dany Franchi. Nadat hij de “Blues for Youth Award” won in eigen land moest hij toch even een bocht nemen langs de USA om zich te laten opmerken in “The International Blues Challenge in Memphis” Met zijn 3de album “problem child” brak hij eindelijk internationaal door en toert hij rond langs diverse festivals.
En toen verscheen Whitney Shay op het podium; we hadden haar al samen met haar bandleden gespot backstage en meteen viel haar hoge diva gehalte op in combinatie met de goedlachse boys of the band. De foto’s spreken voor zich, en met haar krachtige soulstem en wat speels entertainment kreeg ze het publiek moeiteloos mee terwijl ze songs speelde uit haar laatste album “a woman rules the world“, Say no more.
Tijd voor nog een Italiaan, tenminste, geboren te Rome maar hij verbleef lange tijd in the States waar hij oa speelde met Linsey Alexander. In 2011 zette Breezy Rodio ook als solo artiest een stapje in de blueswereld met zijn debuutalbum, vandaag kwam hij zijn 3de solo album “sometimes the blues got me” voor het eerst voorstellen in België.
Kirk Fletcher speelde eerst bij The Fabulous Thunderbirds, Charlie Musselwhite, Eros Ramazzotti en Joe Bonamassa. Pas later startte hij een solo carrière en werd genomineerd als “Best Contemporary Blues Artist” voor de Blues Music Awards. Zijn potig gitaarwerk blijft het belangrijkste handelsmerk in zijn songs.
En als afsluiter mocht niemand minder dan Mud Morganfield, oudste zoon van de legendarische Muddy Waters, aantreden. De ironie is dat hij zijn vader niet echt veel te zien kreeg, maar toch maakte hij er een zaak van om de muzikale erfenis van zijn vader levendig te houden. Pas op zijn 54ste ruilde hij zijn trucker bestaan in om full time musician te worden, bracht een CD uit met nummers van zijn vader – For Pops : a tribute to Muddy Waters – en bleek over een verrassend gelijkaardig stemtimbre te beschikken. Vanavond bracht hij naast enkele klassiekers van Muddy Waters ook nummers uit zijn 4de album “They call me Mud“. Een fantastisch optreden gezien.
Wat mij betreft een geslaagde editie ! See you next year in 2020 voor de 33ste editie van dit gezellig festival.
tekst & foto’s : Raf Degeest Photography voor Atelier32.
Meer artikels van deze auteur:
- Interview met Stef Paglia & Iris Teunissen @ Swing Wespelaar 2019.
- Hageland Blues & Roots Night 2018
- Swing Wespelaar Friday 17th August 2018
- Swing Wespelaar Blues Festival Sunday August 19th 2018
- Swing Wespelaar editie 2021
- (Ge)Varenwinkelfestival 2017 day two
- (Ge)Varenwinkelfestival 2017 day one
- Cowboy Junkies : from “Trinity Session” to “all that reckoning”
- Dead Can Dance : music for sensitive souls.
- The Waterboys @ De Roma
- De dode hond in (Het Narrenschip) Uw kelder
- NITS ~ al meer dan 40 jaar eigenzinnige pop “from the Dutch mountains”
- Les Négresses Vertes 30 jaar na release Mlah! weer op de planken
- Neil & Liam Finn @ Het Depot : a family affair.
- We Stood Like Kings @ Filmhuis Mechelen
- Red Zebra & Fischer-Z @ De Roma
- Pilod & Paradise @ Trix
- Linde + Marble Sounds : warme en krachtige geluiden uit Het Depot
- Raf Degeest
- ALLEZ ALLEZ na 35 jaar weer op het podium
Weergaven: 200