Read Time:4 Minute, 14 Second

Welkom in een wereld waar een excentrieke band ontstaan in de jaren ’80 tweemaal het Koninklijk Circus laat vollopen – en niet te horen is op mainstream radio programma’s. Het kan. Het bestaat.

Dead Can Dance is zo’n band. Lisa Gerrard en Brendan Perry, 2 soulmates uit Melbourne, vormen een muzikaal duo (en beleven ook even een romantische affaire) na te zijn opgemerkt door het Britse 4 AD label. Ze creëren een unieke sound die met niets is te vergelijken. Neem een scheutje folklore, een snuifje Middeleeuwse traditionals, wat Oosterse klanken, enkele Afrikaanse ritmes, en voeg daar enkele aparte instrumenten aan toe zoals de yangqin (een Chinese citer) of een bouzouki – de typische gong ontbrak ditmaal trouwens – en je waant je middenin een gothische kathedraal waar hemelse klanken neerdalen. Hun muzikale inspiratie putten ze uit de vele reizen die ze maakten. Zelf willen ze mensen verbinden met elkaar en via het medium muziek emoties delen, zonder zich ook maar iets aan te trekken van eisen van commerciële platenmaatschappijen, wars van alle hitparade commotie.

Lisa Gerrard

Neen dit is geen typische “klassieke” muziek. Maar klanken die tot diep in je lichaam iets losweken, emoties laten opborrelen, en je meevoeren naar een andere wereld. Het stemgeluid en de eigen gecreëerde taal van Lisa Gerrard plaats je zo naast een opera diva en snijdt soms door merg en been, en vloeit mooi samen met de unieke nasale stem van Brendan Perry die er wat moderne klanken overgiet, et voilà, de uitstekende mix is klaar om geserveerd te worden. Bij uitstek is deze sound geschikt voor gevoelige zielen met een open mind voor diverse culturen. Niet te verwonderen dus dat hun aanhang nog steeds populair is bij velen.

Dead Can Dance

Nadat ze een vast publiek wisten te bekoren met hun opnames in de jaren ’80 en ’90 – denk maar aan hun debuutalbum Dead Can Dance (1984), Spleen and ideal (1985), Within the Realm of a dying sun (1987), The Serpent’s Egg (1988), Aion (1990), het magistrale Into the Labyrinth (1993), Spiritchaser (1996) – werd het even stil rond dit duo, ze namen ook elk hun solo werk op – tussendoor leende Gerrard ook haar stem voor de eindtrack voor de Blockbuster Gladiator (Now we are free – met Hans Zimmer) waarvoor ze een Golden Globe mocht in ontvangst nemen. Herinner je die fameuze scene waar Russel Crowe als stervende gladiator met zijn hand glijdend door het korenveld stapt richting overleden vrouw en kind, op weg naar de eeuwige jachtvelden. En dan hoor je plots middenin de opborrelende muziekscore die enige echte warme stem van Lisa Gerrard opkomen. Ik beken, de tranen kwamen moeiteloos naar boven dat moment. Puur kippevel.

Lisa Gerrard

In 2012 slaat het duo nogmaals de handen in elkaar en werken ze nog eens samen aan “Anastasis”, en treden ze ook op in het Koninklijk Circus. Ook op dit album bewijzen ze hun vakmanschap en krijgen we weerom hun unieke sound te horen, ditmaal overgoten met een meer hedendaagse saus met fris klinkende drumritmes. En dan is er nu hun nieuwe “Dionysus”. Helaas krijgen we hier geen songs uit te horen – behalve dan “Dance of the Bacchantes”. Vanavond krijgen we een greep uit hun hele werk aangeboden : een soort “best of” om je vingers van af te likken.

Brendan Perry

Naast de klassiekers die ze bijna altijd spelen zoals “Sanvean”, “The host of Seraphim” en “a capella versie” van “The wind that shakes the Barley” waarin de diepe, warme en Contra-Alt stembanden van Lisa Gerrard moeiteloos de zaal stil krijgen. Afwisselend zingt Brendan Perry in “In power we sing the love advocated”, “the carnival is over” en “amnesia” (het enige nummer uit hun vorige album trouwens). Het publiek is duidelijk enthousiast als ze oude bekende songs herkennen : “Yulunga” (spirit dance) opent magistraal met Lisa haar indringende voice en gaat over in een strak percussie ritme. Dit is genieten. “Xavier”, “Cantara” en “Labour of love” heb ik al lang live niet meer gehoord en worden ook snel opgepikt door het trouwe publiek.

Dead Can Dance

Bijna 2 uren later na de enchores “Song to the Siren” en “Severance” is hun passage weer een feit en lijkt het of de tijd heeft stilgestaan. Perry ziet er nog altijd strak uit op zijn 60ste, al heeft op het einde van de avond zijn stem wat last van een aankomende verkoudheid – en Gerrard is sinds haar laatste passage nu een volslanke dame gekleed in een feestelijk en plechtig gewaad, maar haar fenomenale stemgeluid heeft niets ingeboet doorheen de jaren. Dit zijn van die bands waarvoor je nog eens graag naar de hoofdstad trekt, ook al is er niets hip en nieuws aan, hun muziek doorstaat de tand des tijds en blijft onderhuids kleven. Dit is wel degelijk voor gevoelige zielen bedoeld. See you next time.

Lisa Gerrard
Brendan Perry

tekst en foto’s : Raf Degeest voor Atelier 32.

Meer artikels van deze auteur:

About Post Author

Raf Degeest

Gepassioneerd door fotografie sinds mijn jeugd, vanaf 2008 overstap naar digitale fotografie, via cursussen en opleidingen de stap gezet naar professioneler werk. Foto's nemen is mijn creatieve uitlaatklep naast mijn maatschappelijk geëngageerd werkleven. Voorliefde voor ruwe portretten van mensen zoals ze zijn, concertfotografie (combinatie met liefde voor muziek), en het vastleggen van "everything out of the ordinary from my point of view" waarbij ik de klassieke fotografie regels het liefst aan mijn laars lap. Maar ik ben zeker niet vies van de klassieke fotografie 🙂

Bezoeken: 127

Comments

comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.