Read Time:2 Minute, 47 Second
Mogwai (Chinees voor “kwade geest”) wordt sinds hun oprichting in 1995 samen met het Canadese Godspeed You ! Black Emperor beschouwd als de “founders of post rock music”.
Deze Schotse band speelt gelaagde soundscapes afgewisseld met stillevens en guitar noise, of als het even kan, beiden tegelijk in één song. Zingen is niet hun sterkste kant, daarom gebruiken ze vaak stemvervormers en vocorders. Zelf liggen ze echt niet wakker van enige vorm naar succes, al speelden ze wel 2x in een uitverkochte AB, en dat kan niet iedereen zeggen. Hun no nonsense attitude vertalen ze het liefst in hun muziek, aan revieuws en kritiek hebben ze lak.
“Alles wat we te zeggen hebben, zit in onze muziek. We spelen gewoon rock zonder teksten. That’s it”.
Criticasters zeggen dat het allemaal wat op elkaar lijkt, en dat is ook zo. Toch hoor je nuances in hun muziek en vormen ze een perfect tegengewicht voor de ontelbare “happy songs” die deze wereld rijk is. Niet voor vrolijke zielen dus, maar voer voor wie open staat voor more heavy stuff en daar ten volle kan van genieten. Aan de heen en weer wiegende hoofden te zien vanop balkon +2 in de AB zat dat wel snor.
De laatste jaren week Mogwai wat van hun gewone pad af en schreven ze muziek voor de Franse TV serie “Les Revenants” en voor de docu over de kernbombardementen op Hiroshima in “Atomic”. Momenteel toeren ze om hun 9de studio album “Every Country’s sun” te promoten; ditmaal zonder vaste gitarist John Cummings, en vaste drummer Martin Bulloch is wegens gezondheidsproblemen vervangen door Cat Myers (Honeyblood), die uitstekend werk leverde.
Passeerden de revue (voor de kenners) : het legendarische “I’m Jim Morrison, I’m dead”, “Coolverine”, “Rano Pano”, “We’re not here”, “Hunted by a freak”, “Party in the dark”, “Crossing the Road Material”, het prachtige “Take me somewhere nice”, “2 rights make 1 wrong”, “Old Poisons” en nog een paar andere songs die ik niet meteen kon herkennen (het lijkt ook zo op elkaar, weet je nog wel).
Oordopjes waren een must om geen beschadigde trommelvliezen te krijgen, weerom stond het geluid way to loud afgesteld, net zoals bij hun vorige passage in de AB. Fotograferen mocht enkel de eerste 10 minuten, op verzoek van de artiest, erg jammer maar niet getreurd. De CD herbeluisteren in de auto achteraf op weg naar huis was de ideale nachtmuziek voor in onze grootstad.
tekst en foto’s : Raf Degeest.
Meer artikels van deze auteur:
- We Stood Like Kings @ Filmhuis Mechelen
- We stood like Kings plays postrock @ Filmhuis Mechelen
- Raf Degeest
- Fornet & Nordmann : postpunk & jazzrock @ Het Depot
- Red Zebra & Fischer-Z @ De Roma
- Pilod & Paradise @ Trix
- The Waterboys @ De Roma
- (Ge)Varenwinkelfestival 2017 day one
- Neil & Liam Finn @ Het Depot : a family affair.
- Dead Can Dance : music for sensitive souls.
- Cowboy Junkies : from “Trinity Session” to “all that reckoning”
- Stu Larsen & Natsuki Kurai : destiny brought us together
- Les Négresses Vertes 30 jaar na release Mlah! weer op de planken
- De dode hond in (Het Narrenschip) Uw kelder
- Swing Wespelaar editie 2021
- Swing Wespelaar 2019
- Swing Wespelaar Blues Festival Sunday August 19th 2018
- Linde + Marble Sounds : warme en krachtige geluiden uit Het Depot
- NITS ~ al meer dan 40 jaar eigenzinnige pop “from the Dutch mountains”
- Interview met Stef Paglia & Iris Teunissen @ Swing Wespelaar 2019.
Weergaven: 97