Read Time:4 Minute, 29 Second

Op het programma: Bart Peeters en Jali Madi. De Mechelse kruidtuin is voller gelopen dan ooit, op de nabije parking zandpoortvest staat “vol”. Dit is nog nooit gebeurd op een zomerse donderdagavond. Op het podium, wegens visum-perikelen: geen Jali Madi. Er moest dus geïmproviseerd worden, wat resulteerde in een onverwacht funky Bart Peeters.

Gelukkig kent de Vlaamse showbizz voldoende topmuzikanten om snel iets te regelen. Bert Embrechts, samen met Bart Peeters “ontdekker” van Jali Madi, verzamelde een band van gelijkgezinden rond zich, en weg waren ze. Een indrukwekkend lijstje trouwens: naast Embrechts zelf (bekend van o.a. de Laatste Show band en broer van..) was er Eric Melaerts (bekend van zowat alles in de Vlaamse muziekindustrie), Marc Bonne (producer en drummer bij o.a. The radio’s en Broken Glass Heroes), Filip Bollaert (Expendables, Gunther Neefs,..) en Gunter Callewaert (Abba4U, Gunther Neefs, Janez Detd).

Basically staat er dus een bij elkaar geharkte coverband op het podium.. maar dan wel op topniveau. Met samen ruw geschat 100 à 150 jaar ervaring en medewerking aan minstens hetzelfde aantal hitsingles staat er iets op het podium dat op Belgisch niveau ongeëvenaard is. En dat blijkt al snel. Filip Bollaert bevestigt als de heel sterke zanger die hij is met een mix van oudere en nieuwere toppers. Als er ooit iets zou gebeuren met Caleb Followill of Chris Martin, de Kings of Leon en Coldplay weten wie ze als vervanger kunnen vragen. Hier en daar blijkt uit de details dat het niet allemaal goed gerepeteerd is, maar zelfs dan loopt het met dit quintet allemaal heel vlot, alsof ze deze songs elke dag spelen. De Mechelse botanique feest als nooit tevoren, met de Bert Embrechts band als levende jukebox.

Wanneer Judith Okon de zang overneemt van Filip Bollaert komt er een soort magie over de kruidtuin. Het is wat rustiger, wat meer Jazzy en Loungy dan het hitgeweld tot we tot dan toe kregen, maar het publiek is er aan toe. Rust doet goed en het is mooi. De stem van Judith Okon betovert.

En dan.. verschijnt Bart Peeters op het podium. Wat er dan gebeurt, daar zijn zelfs de grootste fans niet op voorbereid. De oude fans die hoopten op een paar Radios songs, de liefhebbers van het recentere poëtische Vlaamse werk, de nieuwste “Liefde voor Muziek” fans, ze waren er allemaal samen en ze kregen.. niets van dat alles.

Wat kregen ze dan wel? Een onverwacht funky Bart Peeters dus: Een waterval van Funk, Groovy tunes, Jazzy songs en een meer dan ooit shakende Bart Peeters.
Openen doet hij met een heel oude van George Benson, On Broadway. Waarop de hele uitleg volgt over de visa kwestie van Jali Madi, en dat het programma moest worden aangepast aan de funky smaak van de verzamelde muzikanten. Waarop we toch héél even een Bart Peeters song krijgen: Als je met je heupen en je billen shaket, om snel over te gaan in het originele Booty Ooty van gitaarheld Johnny Guitar Watson. Wat met Judith Okon aan de zang dan weer naadloos overgaat in Tom Browne’s Funkin’ for Jamaica. En het blijft zo doorgaan, de ene funky groove na de andere soul topper. September, een klein stukje Rapper’s Delight, een heel jazzy soul versie van Stand by Me, het iets minder bekende Shakey ground en dan opnieuw heel funky met Ain’t nobody. Ondertussen moeten de mensen van Ampli de luidsprekers terug op hun plaats komen schuiven, niet bestand tegen de klim- en spring stunts van deze onverwacht funky Bart Peeters. Hij blijft als een jong veulen het hele podium gebruiken, zelfs het stuk dat daar niet voor voorzien is en dus geen licht krijgt. Opnieuw Ampli in beeld: er wordt snel iemand bij een instant aangerukte volgspot geplaatst om toch op het hele podium licht te kunnen leveren. De fotografen danken hen in stilte.

Tot daar de reguliere speeltijd. Het publiek weet dat deze combinatie in de vorm van bis nummers nog iets uit de mouw kan schudden, en Bart Peeters weet dat zij dat weten. Dus wat doet hij? Zich richten tot de kinderen die hem vanop de eerste rij aanstaren als was hij God. En dan tot de band: manne, dees kunde gijle. ‘t is in D mineur, op den toon van I will survive. D mineur hé. Wat dan volgt, daar heeft veel volk op gewacht. Zijn “Liefde voor Muziek” versie van Tele Romeo. En de band, ze speelden het alsof ze dat elke dag deden. Voor sommigen zou het nog kunnen kloppen ook. Als afsluiter gaat het opnieuw funky, met het heel toepasselijke Play that funky music. En deze white boy zag en vooral hoorde dat die white boys op het podium dat niet alleen met heel veel plezier maar ook op topniveau deden, die funky music spelen.

Topavond, weergaloos, nooit vertoond. Met dank aan iedereen die dit voor mekaar heeft gekregen, en heel speciale dank aan de podiumverantwoordelijke die zonder aanvraag vooraf deze jongen in de loop van de avond toeliet in een hoekje van de quasi onbestaande frontstage om toch nog foto’s te kunnen maken zonder daarvoor tussen het té talrijke publiek te moeten wringen. Volgend jaar toch maar die aanvraag indienen voor de hele zomer. Bedankt, het was een top afsluiter voor een fantastische parkpop reeks.

Meer foto’s volgen.

https://www.facebook.com/events/314315929006224/

https://www.facebook.com/bartpeetersofficieel/

http://okonmusic.com/index.html

Meer artikels van deze auteur:

About Post Author

Gerd Van den Broeck

Bezoeken: 160

Comments

comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.