Read Time:2 Minute, 51 Second

Dag 10, de slotdag van de 15de editie, werd een avond vol verrassingen. Wie zijn tickets gekocht had voor Bizzey en Jess Glynne, kwam helaas bedrogen uit. Voor de fans van Glints en Arsernal was het daarentegen een voltreffer.

Terwijl het festivalterrein nog maar halfvol was, stond Glints reeds op het hoofdpodium. Boordevol energie en power. Een goede keuze van de organisatie om Glints uit te nodigen om Bizzey te vervangen.

Daarna was het de beurt aan Arsenal. Een unieke kans om hen nog even aan het werk te zien mocht je hun optreden in het Rivierenhof gemist hebben. Een optreden van Arsenal is een feest, dat deze keer helaas niet onmiddellijk op gang werd getrokken. Na een twee- à drietal nummers zat het goed en zette de Arsenalmachine zich in gang.

De combinatie van één zanger, twee zangeressen en een uitgebreide band muzikanten zorgde ervoor dat de show op bepaalde momenten als een rollercoaster voorbij raasde. Voeg daar nog aan toe dat iedereen wel een aantal klassiekers van Arsenal kende en het werd een heus dansfeest.

Ook achteraan het terrein danste men volop en gingen de handen in de lucht. Ondanks het feit dat het niet hun beste optreden was, gaf het een meer dan voldaan gevoel.

Na het feestgedruis kreeg Kodaline de gelegenheid om live te laten zien wat ze waard waren. Steve Garrigan, de frontman, voerde een show op die te veel ingeoefend of ingestudeerd leek. Het geheel miste  spontaniteit en dit in combinatie met het gebrek om live de nummers op hetzelfde niveau te brengen als in de studio, maakte het onmogelijk om een sterk optreden neer te zetten. Steve slaagde er niet in om het publiek enthousiast te houden, terwijl er heel wat tieners met het nodige enthousiasme naar dit optreden kwamen kijken.

Gelukkig was het niet allemaal kommer en kwel. Met de gekende nummers zoals o.a. “All I Want” kreeg hij het publiek mee. Heel wat nummers van deze band zouden perfect passen in het oeuvre van Ed Sheeran of Damien Rice, maar op dit niveau staat deze band helaas (nog) niet.

Tot slot sloot Oscar & The Wolf de avond af. Ook hij voerde een show op die duidelijk heel grondig was voorbereid maar combineerde dit met zijn spontane manier van dansen en bewegen. De bandleden waren in het wit gekleed, de frontman in een rood ‘hemd’. Een decor van witte doeken, terwijl de anders bands zoals gebruikelijk zwarte doeken gebruikten. Zijn kleine podium net iets hoger dan het podium van de bandleden. Door zijn bijzondere kledij en bewegingen deed hij denken aan ‘Jack Sparrow’ van ‘Pirates of the Carribbean’. Ik laat in het midden of je dit moet beschouwen als een compliment voor ‘Johnny Depp’ of ‘Max Colombie’.

Het werd een optreden van ongeveer 90 minuten met songs waarin steeds dezelfde formule en sound zat. Het leek erop dat Max niet zou stoppen met optreden tot wanneer iedereen enthousiast was en bewoog op de muziek. Heel wat lasers dansten boven de hoofden van het publiek om te eindigen op de appartementsgebouwen rond het festivalterrein. De mooie lichtshow werd aangevuld met rook en confetti, wat zorgde voor een visueel aantrekkelijk spektakel. Kortom, alles werd uit de kast gehaald én het werkte. Dit laatste Belgische optreden van Oscar & The Wolf, voor hun nieuwe album, werd een waardige afsluiter van deze editie van de Lokerse Feesten.

Meer artikels van deze auteur:

About Post Author

Chris Van Dam

Chris heeft zijn eerste stappen gezet als concertfotograaf bij Damusic en bij Digg. Na een pauze van ongeveer twaalf jaar neemt hij opnieuw de draad op en gaat hij als fotograaf aan de slag bij Atelier 32. Op deze manier combineert hij zijn passie als frequente concertganger, muziekliefhebber en auteur met fotografie.

Bezoeken: 61

Comments

comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.