Read Time:4 Minute, 14 Second
Welkom in een wereld waar een excentrieke band ontstaan in de jaren ’80 tweemaal het Koninklijk Circus laat vollopen – en niet te horen is op mainstream radio programma’s. Het kan. Het bestaat.
Dead Can Dance is zo’n band. Lisa Gerrard en Brendan Perry, 2 soulmates uit Melbourne, vormen een muzikaal duo (en beleven ook even een romantische affaire) na te zijn opgemerkt door het Britse 4 AD label. Ze creëren een unieke sound die met niets is te vergelijken. Neem een scheutje folklore, een snuifje Middeleeuwse traditionals, wat Oosterse klanken, enkele Afrikaanse ritmes, en voeg daar enkele aparte instrumenten aan toe zoals de yangqin (een Chinese citer) of een bouzouki – de typische gong ontbrak ditmaal trouwens – en je waant je middenin een gothische kathedraal waar hemelse klanken neerdalen. Hun muzikale inspiratie putten ze uit de vele reizen die ze maakten. Zelf willen ze mensen verbinden met elkaar en via het medium muziek emoties delen, zonder zich ook maar iets aan te trekken van eisen van commerciële platenmaatschappijen, wars van alle hitparade commotie.
Neen dit is geen typische “klassieke” muziek. Maar klanken die tot diep in je lichaam iets losweken, emoties laten opborrelen, en je meevoeren naar een andere wereld. Het stemgeluid en de eigen gecreëerde taal van Lisa Gerrard plaats je zo naast een opera diva en snijdt soms door merg en been, en vloeit mooi samen met de unieke nasale stem van Brendan Perry die er wat moderne klanken overgiet, et voilà, de uitstekende mix is klaar om geserveerd te worden. Bij uitstek is deze sound geschikt voor gevoelige zielen met een open mind voor diverse culturen. Niet te verwonderen dus dat hun aanhang nog steeds populair is bij velen.
Nadat ze een vast publiek wisten te bekoren met hun opnames in de jaren ’80 en ’90 – denk maar aan hun debuutalbum Dead Can Dance (1984), Spleen and ideal (1985), Within the Realm of a dying sun (1987), The Serpent’s Egg (1988), Aion (1990), het magistrale Into the Labyrinth (1993), Spiritchaser (1996) – werd het even stil rond dit duo, ze namen ook elk hun solo werk op – tussendoor leende Gerrard ook haar stem voor de eindtrack voor de Blockbuster Gladiator (Now we are free – met Hans Zimmer) waarvoor ze een Golden Globe mocht in ontvangst nemen. Herinner je die fameuze scene waar Russel Crowe als stervende gladiator met zijn hand glijdend door het korenveld stapt richting overleden vrouw en kind, op weg naar de eeuwige jachtvelden. En dan hoor je plots middenin de opborrelende muziekscore die enige echte warme stem van Lisa Gerrard opkomen. Ik beken, de tranen kwamen moeiteloos naar boven dat moment. Puur kippevel.
In 2012 slaat het duo nogmaals de handen in elkaar en werken ze nog eens samen aan “Anastasis”, en treden ze ook op in het Koninklijk Circus. Ook op dit album bewijzen ze hun vakmanschap en krijgen we weerom hun unieke sound te horen, ditmaal overgoten met een meer hedendaagse saus met fris klinkende drumritmes. En dan is er nu hun nieuwe “Dionysus”. Helaas krijgen we hier geen songs uit te horen – behalve dan “Dance of the Bacchantes”. Vanavond krijgen we een greep uit hun hele werk aangeboden : een soort “best of” om je vingers van af te likken.
Naast de klassiekers die ze bijna altijd spelen zoals “Sanvean”, “The host of Seraphim” en “a capella versie” van “The wind that shakes the Barley” waarin de diepe, warme en Contra-Alt stembanden van Lisa Gerrard moeiteloos de zaal stil krijgen. Afwisselend zingt Brendan Perry in “In power we sing the love advocated”, “the carnival is over” en “amnesia” (het enige nummer uit hun vorige album trouwens). Het publiek is duidelijk enthousiast als ze oude bekende songs herkennen : “Yulunga” (spirit dance) opent magistraal met Lisa haar indringende voice en gaat over in een strak percussie ritme. Dit is genieten. “Xavier”, “Cantara” en “Labour of love” heb ik al lang live niet meer gehoord en worden ook snel opgepikt door het trouwe publiek.
Bijna 2 uren later na de enchores “Song to the Siren” en “Severance” is hun passage weer een feit en lijkt het of de tijd heeft stilgestaan. Perry ziet er nog altijd strak uit op zijn 60ste, al heeft op het einde van de avond zijn stem wat last van een aankomende verkoudheid – en Gerrard is sinds haar laatste passage nu een volslanke dame gekleed in een feestelijk en plechtig gewaad, maar haar fenomenale stemgeluid heeft niets ingeboet doorheen de jaren. Dit zijn van die bands waarvoor je nog eens graag naar de hoofdstad trekt, ook al is er niets hip en nieuws aan, hun muziek doorstaat de tand des tijds en blijft onderhuids kleven. Dit is wel degelijk voor gevoelige zielen bedoeld. See you next time.
tekst en foto’s : Raf Degeest voor Atelier 32.
Meer artikels van deze auteur:
- De dode hond in (Het Narrenschip) Uw kelder
- Les Négresses Vertes 30 jaar na release Mlah! weer op de planken
- Linde + Marble Sounds : warme en krachtige geluiden uit Het Depot
- Stu Larsen & Natsuki Kurai : destiny brought us together
- Fornet & Nordmann : postpunk & jazzrock @ Het Depot
- Hageland Blues & Roots Night 2018
- Pilod & Paradise @ Trix
- Swing Wespelaar 2019
- Raf Degeest
- Mogwai @ Ancienne Belgique
- Swing Wespelaar editie 2021
- NITS ~ al meer dan 40 jaar eigenzinnige pop “from the Dutch mountains”
- Swing Wespelaar Blues Festival Sunday August 19th 2018
- Neil & Liam Finn @ Het Depot : a family affair.
- Red Zebra & Fischer-Z @ De Roma
- Gitannekesfoor editie 2017
- Swing Wespelaar Friday 17th August 2018
- The Waterboys @ De Roma
- (Ge)Varenwinkelfestival 2017 day one
- Interview met Stef Paglia & Iris Teunissen @ Swing Wespelaar 2019.
Weergaven: 128