Read Time:3 Minute, 42 Second
Donderdag 19 oktober 2017, de dag dat Gary Numan op het podium van Het Depot in Leuven stond om zijn nieuweling Savage, Songs From A Broken World voor te stellen aan een uitverkochte zaal, drie jaar nadat hij hetzelfde deed met ‘Splinter’. Dat Nostalgie verkoopt wisten we, al is het maar de gedachte aan wat vroeger kon en wat tegenwoordig niet, ook al moet je daar niet te veel van geloven. Het optreden van Gary Numan was dan ook al weken lang hopeloos uitverkocht.
De avond werd ingezet met Jayce Lewis. Ondanks dat Jayce Lewis nog onbekend was bij het Leuvense publiek, blijkt hij erg groot te zijn Azië. De band tussen beide artiesten was snel duidelijk, want ze zijn dan ook zeer gelijkaardig. Zelfde imago, zelfde act, zelfde muziek… al zou ik toch zeggen dat de muziek van Lewis iets meer ‘Pretty Hate Machine’ klinkt, wat agressiever dus dan Numan.
Lewis neemt twee bassisten mee die het optreden moeten verrijken, maar die de muziek ook wat vertroebelen. Op twee nummers neemt Lewis zelf een gitaar ter hand om een paar eenvoudige akkoorden aan te slaan, en hij neemt hiervoor netjes twee verschillende gitaren mee. Kort samengevat: blij dat we Jayce Lewis nu kennen, maar echt overrompeld was het publiek niet.
Om 21u30 brak het moment aan waarop iedereen had gewacht: Gary Numan, the new wave legend uit de jaren 70. Gary wordt wel eens gezien als de pionier van elektronische industriële somberheid.
Het belang van Gary Numan voor de (moderne) muziek mag niet worden onderschat. Zonder Numan geen dance, zonder Numan geen hiphop, zonder Numan geen industrial rock. Om maar even een handjevol stromingen te noemen. Toch is die vooraanstaande rol jarenlang onderbelicht gebleven doordat de man zelf niet bepaald in ene creatieve piek verkeerde.
Sinds zijn eerste grote hit ‘Are ‘Friends’ Electric?’ in de jaren ‘70, is synthpop-ster Gary Numan eigenlijk nooit helemaal weg geweest. Solo scoorde hij een grote hit met ‘Cars’. Vanaf Jagged via Dead Son Rising en uiteindelijk piekend in 2013 met het majestueuze Splinter, heeft hij zijn vorm echter weer volledig herpakt.
Numan kwam op het podium zoals hij er ook op de cover van zijn nieuwe album uitziet: in een apocalyptisch zandbruin gewaad, bijna lijkend op een Mad Max-personage. Aftrappen deed hij met Ghost Nation, eveneens de opener van de nieuwe plaat. Het nummer schetst een beeld van een wereld waarin mensen proberen te overleven nadat de klimaatverandering alle mogelijke rampen op de mensheid heeft losgelaten en de wereld in een grote woestijn omgevormd is. Het verklaart ook de ondertitel ‘Songs From A Broken World’, dat ook aangeeft dat het nu de bedoeling is om er een fikse portie maatschappijkritiek bovenop te doen.
Deze starter was meteen een teken dat alles goed zat, en het was heerlijk om te zien dat deze 59-jarige niet de zoveelste vergane glorie was. Numan heeft nog iets te vertellen, maakt anno 2017 nog records en brengt die ook op een podium. Iets waar heel wat andere 80’s-sterren iets van kunnen leren…
Ook al is zijn muziek zoiets als cultureel erfgoed geworden, bleek in Leuven hoe verfrissend zijn stijl nog wel is. Van zodra ‘Down In The Park’ door de boxen giert gaat het publiek voor de eerste keer volledig los, en uiteraard zorgt ook een machtige versie van ‘Cars’ voor de nodige beroering.
Gitaren en toetsenborden crashen als vallende platen van graniet, percussiepulsen bonzen en synths gonzen onheilspellend.
De helft van de nieuwste plaat werd gespeeld, begeleid door een indrukwekkende lichtshow en een onweerstaanbaar charisma. Net zoals op de cd mocht ook zijn 12-jarige dochter Persia wat komen meezingen met My Name Is Ruin, de sterkste song onder de nieuwe songs. De aanmoedigingen van papa en de dikke knuffel achteraf waren volledig terecht.
Na een vurige versie van ‘A Prayer For The Unborn’ sluit Numan het optreden in volle glorie af. Naar goede traditie kwam hij nog terug voor twee oudere nummers: ‘We Are Glass’ en (hoe kon het ook anders) ‘Are Friends Electric’, waarop het publiek helemaal uit de bol gaat.
Gary Numan was grandioos in Leuven. Het publiek – dat vooral bestond uit oudere muziekfans die waarschijnlijk voor de spiegel hun best doen om de opkomende grijze lokken alsnog te kunnen verbergen – kon dit beamen.
Een bewijs dat je nog innovatief kan zijn door gewoon jezelf te zijn…
Foto’s: Bart Heleven
Tekst: Bart Heleven
https://www.youtube.com/watch?v=lHomCiPFknY
Meer artikels van deze auteur:
- Esther & Fatou in Het Depot – Een thuismatch “Until Dawn’
- Anna Rune warmt op voor energierijke Nederlandstalige rock met De Mens – Engie Parkies
- Willy Willy, de Keith Richards van Vlaanderen – RIP
- Daan in Het Depot – “Sorry, we hebben er teveel goesting in, dankjewel voor je begrip”
- Cookies & Cream : Een stevige party met hits van vroeger en nu.
- Black Box Revelation in Het Depot – Een nieuwe muziekdoos
- Di-rect in De Posthoorn – OMG It’s Happening
- Suikerrock 2023 – Dag 1
- John Scofield in Het Depot – A legendary 66 year old jazz combo
- T hof van commerce in het depot – ‘Den baes’ van de (West-)Vlaamse hiphop-scène.
- Milo Meskens in Het Depot – A “new beginning” for a rising star
- Studentenwelkom Leuven – J.Bernardt
- Natalia en Jef Neve in Het Depot – A match made in heaven
- Studentenwelkom Leuven – Romeo Elvis & Le Motel
- Jasper Steverlinck in het depot – Is there still life on mars?
- Tout Va Bien – “Wie heeft er hier allemaal een kater?” – OpeningsUUR KULTUUR
- Matt Simons in Het Depot – No one can do it better
- Yevgueni in Het Depot – Een thuismatch met een verdiende zege
- Nada Surf in Het Depot– The ‘popular’ guys celebrating…
Weergaven: 182