Read Time:6 Minute, 52 Second
Eerst was er A Beatband en dat mondde uit in Moondog Jr. Dat werd dan onder dwang Zita Swoon en vervelde in Zita Swoon Group. Sinds de beginjaren zijn we ondertussen al vijfentwintig jaar verder en maakt Stef Kamil Carlens zijn rentree in het popcircuit met ‘Stuck In The Status Quo’, een prachtig album waarop al zijn sterktes volop worden uitgespeeld. Met deze soloplaat onder de arm keert Stef Kamil voor het eerst onder eigen naam terug naar the art of songwriting. Verhalende songteksten die je instant meenemen naar Carlens’ rijke verbeeldingswereld, ingepakt met subtiele instrumentatie.
“De voorstellingen van Zita Swoon Group draaien altijd om interactie met andere disciplines. Dat boeit me nog steeds. Maar de instant gratification van een popsong schrijven is toch ook plezierig: je schrijft een verhaal, bedenkt er een paar akkoorden en een goeie melodie bij… et voilà. ‘t Is een heel directe discipline.”
Voor Carlens eraan begon mochten we eerst nog kennismaken met Matt Watts. Wie de muziekscene wat volgt, heeft de naam zeker al horen waaien. Deze Amerikaanse muzikant met Cherokee roots woont en werkt al enkele jaren vanuit Brussel. Met ups and downs heeft Matt Watts zich een bescheiden plaats toegeëigend in het muzikale wereldje. En vanavond bewees hij een mooi oeuvre als americana singer-songwriter te hebben. Matts zwoele stem en mooi gitaarwerk riepen herinneringen op aan JJ Cale met een hedendaagse toets. Matt Watts is uitgegroeid tot een volwaardige singer-songwriter die diepgaand respect voor de folktraditie bundelt met eigentijdse invloeden. Een logische keuze als support act zo bleek. Dit voorjaar verscheen zijn nieuwste album ‘How Different It Was When You Were There’. Het is een samenwerking met producer/bassist Nicolas Rombouts (ex-Dez Mona, Stef Kamil Carlens, Guido Belcanto) en werd met veel applaus onthaald.
Van bij openingssong Time Turns As An Engine wisten hij en contrabassist Nicolas Rombauts onze aandacht te trekken om die niet meer te lossen doorheen zijn set. Wij legden spontaan de link met Bonnie “Prince” Billy en dat is toch een mooie referentie om mee naar huis te nemen. Even later wist Matt uit te pakken met een eigen en weliswaar verrassende versie van Billie Jean, een eervolle ode aan The king of pop.
Na een eerste rustpauze kwam dan Stef Kamil Carlens het podium op om ons mee te nemen op een boeiende verhalende set van ruim anderhalf uur. Hij werd daarvoor bijgestaan door een band om U tegen te zeggen met alweer Nicolas Rombauts op contrabas, Wim De Busser op percussie, Nel Ponsaers op toetsen en achtergrondzang en Alma Auer op harp en achtergrondzang.
Het podium zweette van lampen en muziekinstrumenten. Amper plaats om te bewegen, voldoende om met een aantal opzwepende songs het publiek te beroeren. Nicolas Rombouts, alias de zowat beste bassist van België, moest na enkele songs snel zijn jasje onder zijn oksels uittrekken. Met het zware gesleur en getrek aan zijn contrabas toverde de getalenteerde bebaarde man exuberante ritmes als begeleiding. Stef Kamil, verkleed als een hippe plattelandsjongen, startte zonder echte setlist. Nu had hij de touwtjes volledig in handen (wat bij Deus en Zita Swoon niet altijd het geval was). Met zijn zelf uitgevonden blaasbalg bespeelde hij met zijn rechtervoet een cajon en met zijn linker een harmonium. De thema’s van vanavond waren overwegend duister, donker en zwaarmoedig: gebroken harten, concurrerende liefjes en zelfs zijn eigen begrafenis.
Ondanks het label ‘Try Out’ dat deze show kreeg, werd de setlist alles behalve beperkt tot werk uit ‘Stuck In The Status Quo’ en kwamen Moondog Jr. en Zita Swoon ook ruim aan bod. Zo wisselden oude nummers en nieuw werk elkaar probleemloos af. Leuk was bovendien dat er bij de keuze van de oude songs niet voor platgetreden paden werd gekozen; we bedoelen dit zowel naar songkeuze als naar invulling van de arrangementen van die songs toe.
Uit ‘Stuck In The Status Quo’ (wat een geweldige titel trouwens) passeerden de drie singles. De rustige nummers The Journey Will Be Long ( Een nummer over mensen die vertrekken vanuit hun geboorteland op zoek naar een beter leven, op de vlucht voor oorlog en geweld) en het aan Yasmine opgedragen Empty World waren schone liedjes zonder meer, maar het was vooral het bluesy met veel schakering gebrachte I’m Going Home dat er bovenuit sprong. Ook het perfect op de grens tussen poppy en weemoed balancerende Going Home, over een op haar leven terugblikkende Jane Birkin, was een van de hoogtepunten van de set.
“Dit lied is autobiografisch. Het ging over een romantische nacht met wijn en een dame uit Schotland. Ze heette Jo. Jo had rode krullen en de wijn had ook rode krullen na een tijd. Die romantische tiener.. Nee Het was geen tiener meer. Hopeloos romantisch. Jo is ergens in de USA denk ik en ik zit hier in Leuven. Zonder Jo, zonder de wijn, maar wel met de Jo’s wine song.”
Van het eerdere werk waren vooral het ingehouden, dreigende en meeslepende versie van Ice Guitars, de vette blues van Jo’s Wine Song en de verbetenheid van Zita Swoons People Are Slamming Doors. Om definitief af te ronden kregen we met het wondermooie The Night van Morphine nog een perfect gekozen cover voorgeschoteld.
“Ik heb altijd schrik van hetzelfde te vertellen over een nummer dan ik al eens eerder heb verteld. Dit liedje gaat dus over een heel mooi meisje dat zich altijd laat nafluiten op straat. Maar dat grappig verhaal op de radio was over een vrouw, een oude vrouw van een jaar of 75. Ze loopt op straat en loopt dwars door het rood licht. Er staat een politieagent die onmiddellijk zijn fluitje pakt maar die vrouw loopt gewoon verder. Die politieagent loopt er achter en zegt “Mevrouw, excuseer hebt u mij niet horen fluiten?” En zij “Jawel meneer, maar ze fluiten een hele dag naar mij”. Hebben jullie die al gehoord?”
Een beetje stuntelig en zeker ontwapenend aaneen gepraat door Stef Kamil, mondden de songs op zich echter steevast uit in een rijk muzikaal palet van swampy blues en ritmische rock. Soms nog experimenteel, dan weer typisch Stef Kamil, nooit verlegen om een zijsprongetje, doch zeer toegankelijk met pakkende grooves. Op toetsen duwde de roodharige en tevens jarige Nel Ponsaerts (van Golden Gloves) en verrassend op harp, speciaal uit Hongarije (jawel!) ene Alma Auer. Zij besnaarde dat klassieke instrument a-typisch en dat gaf iets lieflijk ontroerends aan de liedjes. Het drumstel van allrounder Wim De Busser bestond uit enkele minuscule simbalen, een paar verfpotten en een bakpan. Met zijn indrukwekkend slagwerk wist de beruchte Kempenaar (met bonen aan zijn schoenen) veel indruk te maken op het Leuvense publiek. Voldoende gevarieerd slagwerk als meerwaarde aan de bijwijlen ingewikkelde composities van Stef Kamil. Zo kennen we hem, zo respecteren we hem. Wetende dat hij nooit enige muzikale opleiding heeft genoten, en nu in volle glorie op het podium schittert, zijn gitaarspel onder de knie heeft, dwingt eindeloos respect af. En of dat respect wederzijds was. De multi-instrumentalist die 4 instrumenten tegelijk kan bespelen blijft steeds zichzelf en toont doorheen de gehele show zijn oprechte liefde voor zijn fans.
“Merci om te luisteren. Fantastisch hoe aandachtig jullie zijn. Dat maakt elke noot nog belangrijker. Een droom. Een droom om vanavond voor jullie te spelen.”
De huidige samenstelling speelt moeiteloos elke song én uitwas, van een trage ballad tot up-tempo en rock op speed. Een concert dat je zeker moet meemaken Een streling voor oog en oor. Stef Kamil Carlens blijft na jaren koppig zijn goesting doen als een van België’s meest authentieke en eerlijke artiesten en dat bewees hij vanavond op een overtuigende en innemende manier in een goed gevuld Het Depot.
The Band:
Stef Kamil Carlens: Vocals, Guitar
Nicolas Rombauts: Contrabas
Wim De Busser: Drums/ percussion
Nel Ponsaers: Keys, Vocals
Alma Auer: Harp, Vocals
Their Setlist:
Ice Guitars, Going Home, Empty World, Rumblefactories, Dream Blues, L’Opaque Paradis, Hot Hotter Hottest, The Longing Stays Inside, Jo’s Wine Song, Pretty Girl, Leave The Town, People Are Like Slamming Doors, Thinking About You All The Time, The Journey Will Be Long, Back On the Road, Love Is A Heavy Brick, Infinite Down, The Night, After I’m Gone
https://www.youtube.com/watch?v=Bw8q_gzAy4A
Meer artikels van deze auteur:
- Matt Simons in Het Depot – No one can do it better
- Esther & Fatou in Het Depot – Een thuismatch “Until Dawn’
- Novastar in Het Depot – The Best has come to Leuven
- Gavin James in Het Depot – The story of a “Book of love”
- One day there was Asaf Avidan in Het Depot
- K’s Choice in Het Depot – Unplugged memories
- Gary Numan in het depot – De verrijzenis van een new wave legende
- Mike & the Mechanics: Het vervolg van hobbyband Genesis
- Jasper Steverlinck in het depot – Is there still life on mars?
- Tout Va Bien – “Wie heeft er hier allemaal een kater?” – OpeningsUUR KULTUUR
- Soul Asylum in Het Depot – Hurry Up And Wait
- Black Box Revelation in Het Depot – Blown away
- Daan in Het Depot – “Sorry, we hebben er teveel goesting in, dankjewel voor je begrip”
- John Scofield in Het Depot – A legendary 66 year old jazz combo
- Studentenwelkom Leuven – J.Bernardt
- Nada Surf in Het Depot– The ‘popular’ guys celebrating…
- Anna Rune warmt op voor energierijke Nederlandstalige rock met De Mens – Engie Parkies
- Jasper Steverlinck in Het Depot – The healing
- Dotan in Het Depot – Hungry to come back home
- Heideroosjes in Het Depot – The eternal rocking poppies
Weergaven: 1293