Read Time:5 Minute, 45 Second

Zeven jaar, zo lang is het geleden dat Heideroosjes nog eens een concert in België speelden. Dat is ook niet verwonderlijk, want de De vaandeldragers van de Nederlandse punkrock gaven er in 2012 de brui aan. Maar in 2019 bestaat de band dertig jaar, reden genoeg dus om enkele reünieconcerten te doen. Daarbij hoort een trio aan uitverkochte concerten in Het Depot.

Die Nederlandse-band-met-die-gekke-naam 

In de dertig jaar dat Heideroosjes internationale bekendheid vergaarde, bouwde het viertal een omvangrijk repertoire op in het Nederlands en Engels. Culthits als Klapvee!, Punica, Tering Tyfus Takketrut, Damclub Hooligan, Sjonnie & Anita en vreemde eend in de bijt Ze Smelten De Paashaas worden in de lage landen uit volle borst meegezongen, terwijl in het Engels stevige nummers als United Scum, Scapegoat Revolution, Break The Public Peace en I’m Not Deaf, I’m Just Ignoring You! voor schorre kelen zorgen.

Door Europese tournees met muzikaal verwante bands als PennywiseOffspring en The Misfits groeide de reputatie van die Nederlandse-band-met-die-gekke-naam ook buiten Nederland en België.

De band’s werklust leverde bovendien samenwerkingen op met de meest uiteenlopende artiesten; van het klassieke Metropole Orkest tot komiek en naamgever Urbanus en rocklegende Lemmy Kilmister van Mötorhead.

In 2012 hield Heideroosjes het voor gezien, na bijna 1500 optredens door heel Europa, Verenigde Staten, Japan en Zuid Afrika. De band opereerde sinds 1989 in dezelfde bezetting. Nu zijn de vier anti-helden voor even terug. “Omdat we daar zin in hadden'”, klinkt het. Zo simpel kan het zijn. Start de bus!

Terug van weg geweest

Na een verassend voorprogramma gingen de lichten uit en schalde plots Urbanus door de luidsprekers. Hij bracht zijn muzikale ode aan de Heideroosjes maar dat duurde niet lang, want daar waren de favoriete Nederlanders, terug op de planken van Het Depot sinds 2012. De Heideroosjes zijn er een tijdje tussenuit gegaan, maar sleet is er niet op gekomen. Marco, Fred, Frank en Igor gingen er vol voor. Onder luid gejuich van het publiek werd de eerste kraker van de avond ingezet: SINema.

Energierijke sing-a-long

Bij A Hippie Sing Along mocht de bassist ons verassen door de typerende mondharmonica te verzorgen. Damclub Hooligan serveerde daarna nog een gigantische sing-a-long waarna iedereen terug in de realiteit terecht kwam.

Het haar staat Marco Roelofs geen mohawk meer toe, maar de energie van de hoogdagen is wel opnieuw terug. Time Is Ticking Away een eerste klein hoogtepuntje; geweldige stommelpunk die smeekt om meebrullen, en een tent in Leuven twijfelt geen seconde. Zo waren onder meer Punica en Break The Public Peace enkele ferme kopstoten, die je wel moest te boven komen want de rest van de songs moest niet onder doen.

Jeugdig enthousiasme

Honderden pintjes vlogen doorheen de lucht tijdens het concert en zo was het een avond waarbij iedereen eens ferm de bloemetjes kon buitenzetten. Dat zei ook frontman Marco Roelofs, die de toeschouwers aanmaande om even hun kinderen te vergeten. Ja, ook hij beseft dat het publiek niet van de jongste is. In plaats van een avondje op café, kon iedereen eens meebrullen met alle nummers uit hun jeugd. Dat gebeurde ook en het viel op dat iedereen ook echt alle songs uit het hoofd kende. Een zaal vol echte fans dus, het was mooi om te zien.

Boenketekkeboenk & de actualiteit

De Heideroosjes blijven de Duracellkonijntjes van de Nederlandse punk, die het van een eeuwig ‘boenketekkeboenk’-ritme moeten hebben zoals we terug konden beamen tijdens I’m Not Deaf, I’m Just Ignoring You.

Actualiteit heeft altijd een belangrijke rol gespeeld bij de nummers van de Heideroosjes en dat liet Marco vaak blijken. Dat vele thema’s nog steeds actueel zijn, zo riep hij uit, is eigenlijk een triestige zaak. Het grootste voorbeeld daarvan was Regular Day In Bosnia.

Bezinnen in de circle pit

Na zeven jaar er uit te zijn, vroeg Marco zich af wat er nu nog zoal gebeurt in punkrock-land. Werd er nog gemosht? Een circle pit? Een wall of death? Natuurlijk, en Het Depot demonstreerde dat met verve. Een kolkende massa bij songs als Break The Public Peace, Nothings Wrong en Val maar dood! om er maar een paar op te sommen. Maar er was ook een tijd van bezinning met onder andere Ik zie je later waarna de band het podium even verliet.

Puberale mopjes met een boodschap

Ook Klapvee kreeg een hedendaagse invulling. Kritiek op ‘die aap in het witte huis’, #metoo en hiphop werden niet gespaard, en dus was ook dit punkconcert er één waarbij je met een maatschappijkritische boodschap naar huis ging. Soms werden er wat te veel puberale mopjes gemaakt, maar dat hoort er nu eenmaal bij denken we dan. Soms mag je jezelf ook al eens volwassen gedragen, maar als je het kind in jezelf bovenhaalt, durft er al eens wat verkeerd uitkomen.

Lofzang

Even later weeft Marco er meteen een flard Madammen met een bontjas van Urbanus in. Tja, je moet de komiek toch ééns bedanken voor die geweldige groepsnaam.

De afbraak van Het Depot

Het moest niet steeds serieus zijn, het concert zat ook bomvol komische momenten. De schitterende (letterlijk, met zijn glitterpakje) bassist Fred en z’n oneliners waren geniaal en met Klapvee, Punica, en Tering Tyfus Takketrut ging het dak eraf.

Overal zag je lachende gezichten in de op en neer springende massa van links tot rechts, de teksten meeschreeuwend waarna de tent een laatste keer ontploft op United Scum.

Nostalgie

Eén Heideroosje maakt de dag niet, maar het viertal toonde dat nostalgie een perfecte factor is om zalen uit te verkopen. Een nieuwe generatie spreken ze bijgevolg niet aan, wat ervoor zorgde dat de zaal goed gevuld was met een iets ouder publiek. Hun jeugd herbeleven was het doel, en dat doel werd de hele avond ook vervuld. Twee uur serveerde de band uit Nederlands Limburg ons een trip down memory lane, en iedereen ging bijgevolg even terug nostalgisch naar zijn jeugd. We kregen een heuse best-off set waarbij dolle fratsen, mosh pits en stagedivers niet weg te denken waren. Iedereen enthousiast dus, en dat is het waar een punkshow om draait.

The band:

Marco Roelofs: Vocals, Guitar

Fred Houben: Bas, Harmonica

Frank Kleuskens: Vocals, Guitar

Igor Hobus: Drums

The setlist:

SINema | Nothing’s Wrong | A Hippie Sing Along | Damclub Hooligan | O.P.A | Val maar dood! | Time Is Ticking Away | Punica | Break the Public Peace | I’m Not Deaf (I’m Just Ignoring You!) | Regular Day in Bosnia | Lekker belangrijk | Fistful of Ideals | Ik zie je later | Klapvee / Goede tijden, slechte tijden / Madammen met een bontjas / Tering tyfus takketrut | United Scum

Tekst: Bart Heleven

Foto’s: Bart Heleven

Meer artikels van deze auteur:

Weergaven: 187

Comments

comments

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.