Read Time:6 Minute, 20 Second
Nada Surf draait inmiddels al een tijdje mee. De grungeband die in 1992 werd opgericht door de schoolvrienden Matthew Caws en Daniel Lorca nam 4 jaar later een vlammende start met hun succesnummer ‘Popular’ uit het debuutalbum ‘High/low’. En of dat de titel van hun nieuwe en grootste hit zijn effect niet miste. Het lied bereikte de elfde positie in de US Billboard Modern Rock Tracks en kwam tot de 63e plaats in de Billboard 200. In de jaren die daarop volgde, nam hun populariteit alleen maar toe. De Amerikaanse band, die later werd vervoegd met Ira Elliot en Doug Gillard van Guided By Voices, staat bekend om hun alternatieve rock. De punkpop uit hun begintijd werd gaandeweg ingeruild voor melodieuze gitaarpop.
“We had so much trouble with the second album bringing it out. It was a big pause so we had the chance to go back to our regular lives and just living it again. That’s what your first album is: you have your whole life to write your first album and then it was something what was gone and we tried a second chance to making the first album, which led to Let Go”.
Na een onderbreking van vier jaar kwam de groep in 2002 met het album ‘Let Go’. Nochtans heeft de band niet stilgezeten in de jaren daarna, integendeel. In 2012 bracht de band een eerste plaat uit als viertal. De prachtige, ingenieuze gitaarpopliedjes volgden elkaar aan een sneltempo op en hebben over de jaren heen een hele steady fanbase opgebouwd. Inmiddels heeft De band uit New York al 9 studioalbums uitgebracht, waarvan het laatste verscheen in 2016.
Om het vijftienjarig bestaan van het succes album ‘Let Go’ te vieren, zakten de heren van Nada Surf voor de gelegenheid af naar Het Depot. De plaat met een dozijn vrijwel perfecte popsongs werd gedurende de hele avond in z’n geheel vertolkt tijdens deze extra lange ‘An Evening With Nada Surf’-set. Naast het brengen van het volledige ‘Let Go’-album werd de twee uur durende show vervolledigd met hun grootste en minder grote hits. Nostalgie alom!
Met een kwartiertje vertraging komen de heren het podium op om de aftrap te geven voor de integrale versie van Let Go. Met een sobere, akoestische versie van ‘Blizzard Of ’77’ zet Caws op zijn eentje het concert in, waarna de andere muzikanten ook invallen. Alle nummers van het album worden netjes afgewerkt, rustigere serene nummers zoals ‘Blonde-on-blonde’ en ‘Inside of Love’ worden afgewisseld met het stevigere energierijke gitaarwerk zoals bij ‘The Way You Wear Your Head’, ‘Hi-Speed Soul’ en ‘Treading Water’. Het toont aan dat de band een grote diversiteit in hun set steekt, wat een concert alleen ten goede komt. Het nummer ‘Killian’s Red’ is een persoonlijke song die ode brengt aan een jeugdliefde waarbij de sterke band uiteindelijk niets meer kon zijn dan een sterke vriendschap.
De band rond Caws speelt met volle energie en brengt ieder emotioneel nummer tot een verbluffend einde. Hoewel de zanger al niet meer van de jongste is, klinkt zijn hoge stem nog steeds even zuiver, alsof we terug in de jaren ’90 waren beland.
Bassist Daniel Lorca, gedeeltelijk verstopt onder zijn dreadlocks, leidt het nummer ‘Là pour ça’ in waarna Caws het overneemt. We zijn aangenaam verrast door het impécable Frans (ze hebben duidelijk goed opgelet tijdens hun opleiding in het Lycée Français de New York), maar dit kan toch niet het gevoel wegwerken dat het eerste deel naar het einde toe een beetje te statisch en met momenten zelfs wat saai aanvoelt.
Frontman Matthew Caws toont zich een begenadigd entertainer met zijn soms grappige, soms serieuze bindteksten. We vernemen zo dat de band geïnspireerd wordt door o.a. Bob Dylan op een regenachtige dag. Er wordt wat reclame gemaakt voor een cover-cd van Nada Surf-nummers gebracht door andere artiesten ten voordele van het goede doel… commerciële feeling of hebben de heren het hart op de juiste plaats? Wij houden het op het laatste.
In de tweede set schijnt de groep een nieuwe adem gevonden te hebben en wordt er stevig ingezet met ‘Imaginary Friends’. Hoogtepunten zijn ‘Stalemate’, dat overgaat in een geslaagde cover van Joy Divisions ‘Love Will Tear Us Apart’ zonder afbreuk te doen aan de originele versie, en het intieme ‘Your Legs Grow’ over hoe je terug recht krabbelt en uit de diepe put stapt nadat je iemand bent verloren die je lief hebt. De rest van de tweede set wisselt opnieuw af met wat mindere en wat betere nummers. In lijn met hun hart voor het goede doel, volgden de songs ‘No snow on the mountain’ en ‘The moon is calling’, beiden een noodkreet over klimaatverandering. Ook het recente #me-too gebeuren komt aan bod waarin de zanger in het nummer ‘Robot’ oproept tot meer respect voor de vrouw: “We have to keep women safe”, dat op enthousiast applaus onthaalt werd. ‘See these Bones’ is dan weer een oproep om steeds te doen wat je graag doet, ook als is het moeilijk of beangstigend, doe het anders krijg je er nadien waarschijnlijk spijt van.
Bij de encores schieten de New Yorkers terug wakker en dat doen ze overtuigend.
Het obligatoire bisnummer ‘Popular’ blijft nog steeds de populairste song van Nada Surf. Iedereen zingt mee, er wordt gesprongen en iedere toeschouwer probeert hun moment van de hit te filmen. Toch kan dit nummer net iets steviger klinken maar houden ze de gitaren net op de achtergrond. Met mooie ‘Always Love’ geeft de band voor een laatste keer al hun liefde aan het publiek dat dit liefdevol beantwoordt. Als einde zorgt Nada Surf met de aanstekelijke meezinger ‘Blankest Year’ voor een feestje waarbij sommige toeschouwers het podium op stormen. “Fuck It, we’re gonna have a party” zeggen die van Nada Surf.
“We‘re gonna try and play a little bit of everything” de profetische woorden van zanger Matthew Caws werden uiteindelijk werkelijkheid, want de band bracht maar liefst 31 nummers uit zowel oude als nieuwe platen. Een bassist met reusachtige dreadlocks en een sigaret in zijn mond samen met drie nagenoeg kale mannen zorgden de hele avond voor een hilarisch beeld. Toch kwam de muziek tot in het diepst van het hart aan en raakte het enkele gevoelige snaren bij de vele toeschouwers. Een erg divers publiek voor een band die al bijna drie decennia verslijt.
Was dit het beste concert dat we al gezien hebben? Neen, daarvoor waren er teveel ups en downs en was het met zijn bijna tweeënhalf uur iets te lang en iets teveel van hetzelfde. Misschien ligt het aan de leeftijd of misschien is less gewoon more. Zonder twijfel werden we vanavond getrakteerd op een bende steengoede muzikanten met een rijkelijk gevulde portfolio aan goede popsongs én de zoete, kwetsbare stem van Matthew Caws die na 26 jaar nog steeds kan overtuigen.
The band:
Matthew Caws: Vocals, Guitar
Ira Elliot: Drums
Daniel Lorca: Bass, Vocals
Doug Gillard: Guitar
Their setlist:
Set 1:
Blizzard of ’77, The way you wear your Head, Fruit Fly, Blonde on Blonde, Inside of Love, Hi-Speed Soul, No Quick Fix, Killian’s Red, La Pour ça, Happy Kid, Treading Water, Paper Boats
Set 2:
Imaginary Friends, Teenage Dreams, What is your secret?, Stalemate/ love will tear us apart, No snow on the mountain, The moon is calling, Out of the dark, Your legs grow, Dispossession, Do it again, Neither heaven nor space, Apart, Robot, The fox, Amateur, See these bones, Popular, Always love, Blankest year
https://www.youtube.com/watch?v=hAFuD-S-e_E
Meer artikels van deze auteur:
- Clan Hunaerts : De zeskoppige partymachine met een aanstekelijke playlist
- Jasper Steverlinck in Het Depot – The healing
- Gavin James in Het Depot – The story of a “Book of love”
- Mike & the Mechanics: Het vervolg van hobbyband Genesis
- One day there was Asaf Avidan in Het Depot
- Heather Nova in Het Depot – Nostalgie uit de jaren 90
- Kim Wilde in Het Depot – Comeback of the Wilde side
- Daan in Het Depot – “Sorry, we hebben er teveel goesting in, dankjewel voor je begrip”
- Soul Asylum in Het Depot – Hurry Up And Wait
- Jasper Steverlinck in het depot – Is there still life on mars?
- K’s Choice in Het Depot – Unplugged memories
- Anna Rune warmt op voor energierijke Nederlandstalige rock met De Mens – Engie Parkies
- Black Box Revelation in Het Depot – Een nieuwe muziekdoos
- Swinnen Band, Engie Parkies – “Hard times” in summer
- Matt Simons in Het Depot – No one can do it better
- Tout Va Bien – “Wie heeft er hier allemaal een kater?” – OpeningsUUR KULTUUR
- Gary Numan in het depot – De verrijzenis van een new wave legende
- Milo Meskens in Het Depot – A “new beginning” for a rising star
- Absynthe minded in Het Depot – Een comeback out of the jungle
Weergaven: 150