Read Time:6 Minute, 58 Second
Met volop ruimte voor improvisatie en experiment is elke plaat weer een ontdekkingstocht. Inmiddels heeft Motorpsycho meer dan twintig albums op de plank liggen, maar stoppen zit er nog lang niet in. Met hun gloednieuw album ‘The Crucible’ wist het Leuvense Depot de rockende Noren na 2 jaar nog eens te strikken voor een avond rauwe psychedelische rock.
Bij deze verassende band, genoemd naar de gelijknamige film Motorpsycho, proef je een flinke vleug psychedelica, avant-garde, progrock en hier en daar zelfs metal en spacepop. Sinds de oprichting in 1989 is de cultstatus van de psychedelische rockgroep buiten proportie gegroeid. Dit volledig dankzij een feilloze livereputatie en een constante drang naar innovatie en verandering.
De ontdekking van de jaren 90’
In de jaren 90’ ontwikkelde de band al snel een unieke mengeling van grunge, heavy metal en indierock, aangevuld met geluidsexperimenten, in het begin vooral van Deathprod (Helge Sten), die later producer van de band zou worden. Het ambitieuze dubbelalbum ‘Demon Box’ uit 1993 was het begin van de productie van een grote hoeveelheid ep’s en cd’s (bijna jaarlijks) en van geregelde tournees. De band verwierf daarmee een Noorse Grammy-nominatie en een trouwe aanhang, met name in Scandinavië, Duitsland, België en Nederland.
Hoogtepunten uit die jaren zijn het rockopera-achtige ‘Timothy’s Monster’ uit 1994 en ‘Trust Us’ (1998), waarop het misschien wel het bekendste nummer van Motorpsycho, Vortex Surfer, te vinden is.
Uit de comfortzone
Met het album ‘Let Them Eat Cake’ in 2000 week Motorpsycho scherp af van zijn hardrock-wortels en koos voor een meer tegen de pop en jazz aanleunende benadering, zowel voor de songs zelf als voor de productie. In plaats van experimentele geluidsmuren en psychedelische rock maakte men nu korte en kernachtige muziek met onmiskenbare invloeden van The Beatles en The Beach Boys. Op de daaropvolgende cd’s ‘Phanerothyme’ en ‘It’s A Love Cult‘ werd deze lijn doorgetrokken.
Black Hole/Blank Canvas
In 2006 kwam het langverwachte dubbelalbum ‘Black Hole/Blank Canvas’ uit, dat zeer positieve recensies kreeg. Het album bracht de kenmerken van zowel het oude als het vernieuwde Motorpsycho bijeen en wist de aanhang daarmee opnieuw aan zich te binden. Het was het eerste album nadat Hakon Gebhardt de band had verlaten.
De influencers
In 2008 verscheen ‘Little Lucid Moments’, met de nieuwe drummer Kenneth Kapstad. Het album werd in een keer live in de studio opgenomen en bevat vier nummers van epische lengte in psychedelische rock-stijl. Later veschenen nog de albums ‘Child Of The Future’, (opgenomen in samenwerking met Steve Albini), ‘Heavy Metal Fruit’ en ‘Strings Of Stroop – Motorpsycho Live At Effenaar’.
Met Reine Fiske als extra gitarist bracht Motorpsycho drie albums uit, waarop weer meer teruggegrepen werd op het vroegere gitaarwerk: ‘Still Life With Eggplant’ (2013), ‘Behind The Sun’ (2014) en ‘Here Be Monsters’ (2016).
Op 23 mei 2016 maakte de band bekend dat drummer Kapstad de band had verlaten. Sæther en Ryan zetten Motorpsycho de rest van 2016 met zijn tweeën voort maar vanaf 2017 voegde nieuwe drummer Tomas Järmyr zich bij de band
Ondersteboven en binnenstebuiten
Live ontpoppen zanger-bassist Bent Sæther en gitarist Hans Magnus Ryan zich tot ontdekkingsreizigers die improviserend afdalen in de diepste krochten van hun eigen noten en daar moedwillig verdwalen. Zowat ieder nummer laten ze halverwege ontsporen, om het compleet binnenstebuiten te keren, en dan maar te zien waar het eindigt. Zo verkent de band het oeuvre tot aan de uiterste rafelranden, van poeierhard tot ultrazacht.
Het spitsuur der geluiden
Na minimale ruis op de bekkens wordt er flink wat af gefreakt en gejamd op The Crucible. Alsof je midden op een kruispunt staat tijdens het spitsuur van de een of andere metropool, zoveel geluiden passeren de revue. The Crucible is een stoere culturele Noorse egotrip die in de jaren negentig lijkt af te trappen. Spierballenrock waar het ontbloot bovenlichaam een gastrol bij vervult.
Dit alles werd ondersteund door het meer spanning opwekkende gitaarspel, die een flinke dreun op zijn achterste krijgt van de drummer. Hoe de bas zich hierbij nog staande kan houden lijkt een onmogelijke opgave. Heerlijk dat er dan toch weer de ruimte ontstaat voor het progressieve tussenstuk met prachtige bijna hippie achtige zang.
Noren met power onder de motorkap
Psychotzar begint gelijk met harde slaggitaar metal. Korte snel op elkaar volgende krachtige akkoorden die je direct nieuwsgierig de song in trekken. Powervolle zang die dat ruwe randje benadrukken en op de achtergrond is al minimaal iets van een mellotron aanwezig.
Exotisch slagwerk
De jongeling Tomas Jãrmyr op drums hoeft zichzelf met deze kwaliteiten niet te bewijzen. Zijn veelzijdige slagwerk geeft ruimte voor wat exotische elementen en klinkt alsof hij al jaren lang actief is bij de band. Het is prima en verantwoord dat Kenneth Kapstad zich definitief op Spidergawd is gaan richten. Jãrmyr doorstond op ‘The Tower’ al ruimschoots de sollicitatieprocedure, en wist zich niet aan te passen aan het geluid. Nee, al vanaf zijn intreden mocht hij een mede bepalende rol opeisen. Hier direct duidelijk vanaf het moment dat de gong als een donderslag inslaat.
Donder & bliksem on stage
Bij het soleren horen we al dat de begeleiding gaat grooven en zich duisterder voortbeweegt, de overgang naar het psychedelische vervolg is nog een kwestie van tijd. Smerige gitaaraanvallen volgen de steeds meer donderende bas van Bent Sæther op. Na de rust van het akoestische gedeelte gaat de zang richting het snijdende van de grunge. Grootst wordt het vervolg, aangegeven met razendsnelle passages en statische stukken, met op het laatst een episch slot.
Rauwe progrock op zijn best
Mooie tweestemmigheid laat je al snel meevoeren in het sterk door de jaren zeventig beïnvloede progrock van Lux Aeterna. Verwacht geen tierelantijntjes en hoge vocale uithalen. Het uit Trondheim afkomstige Motorpsycho heeft nu eenmaal een dwarse ruige uitstraling, en daar verandert het prachtige akoestische inleidende gitaarspel niks aan. Er is veel meer ruimte voor goed gearrangeerde melodielijnen die zo nodig worden bijgeschaafd door de mellotron.
De psychedelische rocksound
Als er vervolgens grootst wordt uitgehaald met de symfonische poespas, krijg je al snel de ruige smerige gitaar dat ons voorbereidde op het vreemde psychedelisch zwaar aangezette vervolg. Hier ervaar je door de funky, jazz en fusion invloeden duidelijk waaraan Motorpsycho haar eigenzinnige naam aan te danken heeft. Deze technische sterk uitgespeelde wisselingen van stijlen is zo kenmerkend voor hun geluid. Alsof er in de tussentijd niks gebeurd is, gaan ze vervolgens weer net zo gemakkelijk verder met de rocksound die de jaren zeventig wisten te domineren. Na geweldige gitaarsolo’s wordt er in alle rust afgerond met weer de ondersteunende backing vocals. Misschien is de verpakking net wat over the top, maar het siert de band van durf en lef.
Ritmische battles
Ritmisch krijgt het vervolgens meer vorm door de rol van Jãrmyr, en dan wordt er keihard toegeslagen met duivelse gitaren die als rond circelende demonen tot bedaren worden gebracht door de bas die zich niet van de wijs laat brengen. Bij het laatste stuk gaat het even de klassieke kant op met een klein momentje gitaarbeleving, om de uitstoot aan elektrisch geweld nog voor de laatste keer de overhand te gunnen om af te sluiten met een theatraal einde.
Mission completed
Dit was geen concert, maar een ruimtemissie. Het enige doel dat de show van het Noorse trio Motorpsycho woensdag in een bijna uitverkocht Het Depot leek te hebben, was: alle toeschouwers zo ver mogelijk buiten de dampkring slingeren. Wat voelde als een oneindige reis richting gewichtsloosheid bleek in werkelijkheid een weergaloze rockshow te zijn.
Kortom: missie geslaagd.
The band:
Bent Sæther: Bas, vocals
Hans Magnus Ryan: Guitar, vocals
Reine Fiske: Guitar, Keys
Tomas Jãrmyr: Drums
The setlist:
Lacuna/Sunrise| Ship of Fools| Überwagner or a Billion Bubbles in My Mind| The Pilgrim| The Other Fool| Blueberry Daydream| The Crucible| A Pacific Sonata| Psychotzar| Spin, Spin, Spin| Lux Aeterna| Fools Gold
Tekst: Bart Heleven
Foto’s: Bart Heleven
Meer artikels van deze auteur:
- John Scofield in Het Depot – A legendary 66 year old jazz combo
- Mike & the Mechanics: Het vervolg van hobbyband Genesis
- Soul Asylum in Het Depot – Hurry Up And Wait
- K’s Choice in Het Depot – Unplugged memories
- Black Box Revelation in Het Depot – Een nieuwe muziekdoos
- Jasper Steverlinck in het depot – Is there still life on mars?
- Milo Meskens in Het Depot – A “new beginning” for a rising star
- Eagle-Eye Cherry in Het Depot – Streets back to Leuven
- Novastar in Het Depot – The Best has come to Leuven
- Kim Wilde in Het Depot – Comeback of the Wilde side
- Nada Surf in Het Depot– The ‘popular’ guys celebrating…
- Dotan in Het Depot – Hungry to come back home
- Esther & Fatou in Het Depot – Een thuismatch “Until Dawn’
- One day there was Asaf Avidan in Het Depot
- Willy Willy, de Keith Richards van Vlaanderen – RIP
- Gavin James in Het Depot – The story of a “Book of love”
- Daan in Het Depot – “Sorry, we hebben er teveel goesting in, dankjewel voor je begrip”
- Portland in Het Depot – De rising star van “het huis”
- Glenn Hughes in Het Depot – The stormbringer has arrived
Weergaven: 112