Read Time:3 Minute, 57 Second
Toen deze jongen uit Alabama voor het eerst op 6-7 jarige leeftijd een banjo in zijn handen kreeg had hij nooit kunnen denken dat muziek een rode draad door zijn leven zou zijn. Jason Isbell, 38 jaar op de teller, mag vandaag zijn indrukwekkend werk tonen in een goed gevulde AB box in Brussel met zijn band “The 400 Unit”. De kracht van zijn muziek komt recht uit het hart dat getekend is door de littekens van het leven, ….. zijn leven.
Openen doet vanavond Tift Merrit, de engel met de zachte roomzoete stem. Zelf speelt ze gitaar en keyboards en wordt begeleid door Bart Vervaeck die speciaal voor Merrit van Gent is afgezakt om haar te begeleiden op pedalsteal. Knappe, ingetogen nummers merendeels ook uit haar nieuwe album van dit jaar.
Na het voorprogramma is het aan Jason Isbell om zijn Nashville sound aan het grote publiek voor te stellen. De nummers zijn doorspekt van schuldgevoel, verval, liefdesverdriet en verlossing wat hoorbaar is in de schitterende lyrics die hij voor elke song schrijft.
Woorden zijn voor hem heel belangrijk, alles begint met een woord of een zin in zijn hoofd of iets dat hij leest op een bord. Als het meer dan eens per dag in zijn hoofd op komt dan moet er over geschreven worden.
Hij steekt in elke song iets persoonlijks, een klein detail van zichzelf, dat is wat mensen willen, iets unieks van jezelf meegeven. Zelfs John Mayer noemde hem de beste lyricist van zijn generatie!
Zijn dit jaar verschenen album “The Nashville Sound” brengt hem op een 6 maanden lange internationale tour samen met zijn gezin. In dit album zingt hij over liefdesverdriet en verlies te samen met leren en verlossing.
Hij heeft dit alles geleefd.
Dit vertaalt zich in het gezinsleven en vooral zijn 21 maanden oude dochtertje en meest toegewijde fan, Mercy, die hem doet inzien dat je verantwoordelijkheden in het leven hebt, plots wordt alles anders zegt hij, in elke hoek schuilt een valkuil en ik moet er zijn om haar daarvan te behoeden.
Anders was het in zijn vroegere carriëre toen hij zich als een kind gedroeg bij zijn vorige band Drive-By Truckers en de bandleden op stang joeg met zijn drank- en cocaïne gebruik. In 2007 werd hij de deur gewezen.
In 2012 gaat hij in behandeling voor zijn verslaving en komt er een zware tijd aan voor hem. Gesteund door Amanda, zijn vrouw, komt hij van deze reis terug als een nieuwe man, clean en nuchter.
In juni dit jaar brengt hij zijn nieuwe album uit. Zijn dochtertje Mercy is de nieuwe headliner voor Isbell’s nieuwe werk, hoe mooi kan het leven zijn.
Het eerste nummer van de avond “Anxiety “ is een perfecte binnenkomer. Stevig gespeeld en knap begeleid door de 400 Unit. Vooral ook Sadler Vaden, afwisselend begeleidend en solo- gitarist laat zich van zijn beste kant horen.Hierop volgend het bekende “24 Frames”; deze heeft voor deze set eenzelfde rockbehandeling ondergaan. Knap!
Het nummer “Something more than Free” en een mooie reeks van nieuwe en oudere songs volgen elkaar op. De band is zeer goed op elkaar in gespeeld en zet een perfect muzikaal geluid neer. Het karakteristieke stemgeluid van Isbell laat de doorleefde teksten nog dieper voelbaar achter. Ook Sadler Vaden, die dit jaar zelf een debuutalbum uitbracht, laat zich niet alleen als gitarist maar ook als goede backingvocal horen en voelen.
Isbell voelde zich zeker goed in zij vel vandaag, verschillende leuke anekdotes had hij voor ons in petto vooral over zijn jeugd in Alabama
Toch nog steeds zeer opvallend het nummer “Cover Me Up” wordt erg goed ontvangen en het publiek is het niet vergeten, “I swore off that stuff forever this time” een luid applaus van de toegewijde fans!
Ze zijn niet voor niets gekomen, hij geeft het publiek wat het wil, wie gekomen is kent de lyrics goed wat hoorbaar was in de zaal.
Met een zeer sterke en lange versie werd het optreden afgesloten met “Never Gonna Change”, een nummer uit het repertoire van zijn voormalige band Drive-By Truckers.
Uiteindelijk brengt hij nog twee encores “If we were Vampires” een nummer over het verlangen tot eeuwige liefde. Het laatste was er eentje van Tom Petty, een ode aan een overleden muzikaal voorbeeld.
Het concert was volledig tot in de details af en zeker memorabel te noemen. Er was meer voeling met het publiek dan de vorige keren dat we hem zagen, wat zeker voor een live optreden een meerwaarde is. We zien hem graag en dat is alles wat hij horen wil
Johan Driesmans
Foto’s Sonja Schepers
Met dank aan platenlabel V2
Meer artikels van deze auteur:
- Swing Wespelaar 2017 – Blues for the people
- Spinvis – Muzikale poëzie in Het Depot
- Zomerbar – een nieuwe trend
- Eén groot feest op Beleuvenissen III 2023
- Half Oogst 2019
- Het Groot Verlof – Beleuvenissen I
- Het groot Verlof – Beleuvenissen II
- Groot Verlof 2023 – Beleuvenissen I
- Wild in ‘t Park 2018
- Het Groot Verlof – Beleuvenissen I I
- The Mavericks
- Stijn Meuris – Tirade 2.017
- Het groot Verlof – Beleuvenissen I
- Rock Baatsem 2017
- Carré Curieux, Cirque Vivant op CIRKL
- Beeldig Lommel 2019
- Nouvelle Vague – Live Tour 2017 in Het Depot
- BIFFF – Meer dan 30 doden in het Warandepark van Brussel
- Wil je zelf artikels bijdragen?
- M-idzomer 2017 – wie het kleine niet eert, is’t grote niet weerd
Weergaven: 66