Read Time:11 Minute, 33 Second
Wat in 1987 op de Grote Markt begon als een gratis eendagsfestival (toen met o.a. De Kreuners op de affiche), zou in 2020 eindigen. Omwille van strubbelingen tussen de organisatie en het stadsbestuur zou ‘The Farewell Edition’ de laatste keer Suikerrock worden, een evenement dat ondertussen was uitgegroeid tot een vaste waarde in het Belgische festivallandschap. Na een geslaagde comeback in 2022 zag de organisatie het voordeel in van een afgesloten festivalzone. Het besluit was snel genomen: Suikerrock blijft bestaan, op een nieuwe locatie aan de suikerfabriek. Op dag 2 van Suikerrock 2025 mochten Only the poets, Peer, The Wombats, Ricky Bekstok, The Vaccines, Sloper, Kaiser Chiefs, Kaat Van Stralen, Bazart, Bizkit Park en Snow Patrol het zeemzoete terrein inpalmen.
Voor de 3e editie op het nieuwe festivalterrein aan de suikerfabriek wist de organisatie een prachtige line-up te verzamelen om de main stage te doen daveren: oa. Only the poets, Peer, The Wombats, Ricky Bekstok, The Vaccines, Sloper, Kaiser Chiefs, Kaat Van Stralen, Bazart, Bizkit Park en Snow Patrol mochten het publiek verder nemen doorheen het lang muzikaal weekend.
Hieronder onze fotoreportage van dag 2 van Suikerrock 2025:
Only The Poets
Voor enkele trouwe fans op de eerste rijen was het al tijd voor een van de hoogtepunten van de dag. De Britse band Only The Poets kon vanaf het eerste nummer al wat harten sneller doen slaan. Dit ook door de coole, laidback sfeer waarmee zanger Tommy Longhurst en de band op podium stonden. Zelfs als hij zijn jasje uitdeed kon er dan ook op gejuich van de kern gerekend worden. De voorgenoemde sfeer zat dan ook doorgetrokken in de typische poprocknummers, als “Gone By Now”, die Only The Poets bracht. Door wat extra emotie op “Guess She’s Cool”, dat trouwens vrijdag uitkwam, sloop er wat meer nodige variatie in de voor de rest ietwat eentonige set. Toch kon dat de sfeer niet verpesten, want de band is nog altijd gewoon sterk in hun genre en brengen dit over op podium. Toen het voorlaatste nummer “JUMP!” bij een groter deel van het publiek een belletje deed rinkelen, werd alsnog wat extra energie uit het publiek gesleurd om dan met “Emotional” af te sluiten.
Peer
The Wombats
De volgende band op de veelbelovende line-up van de Main Stage kwam er met The Wombats. De vrolijke indierock van de Liverpudlians die al bijna twintig jaar meedraait kon zeker voor het juiste enthousiasme zorgen. Onder andere “Techno Fan” onderstreepte de luchtige sfeer van het optreden zonder dat de kwaliteit daarvoor moest inboeten. Bij “Ready For The High” werd een unieke gast op podium verwelkomd. De gimmick van het wombatpak is nog lang niet uitgewerkt zo bleek aan de reacties van het publiek. Wel weten we honderd procent zeker dat het nogmaals een speelse touch toevoegde aan het optreden. Aan de hand van “Pink Lemonade” toonde zanger Matthew Murphy wederom zijn inzet door enkele hoge noten. De laatste rechte lijn van het optreden werd nog energieker ingezet met “Turn”. Ook op “Greek Tragedy” smeet de band zich weer. Dat merkte je vooral omdat de bassist geen moment meer kon stilstaan. Alleen “Let’s Dance To Joy Division”, met nu drie dansende wombats, kon als waardige afsluiter dienen. Niet alles hoeft dus zo serieus te zijn, zolang het maar aangenaam en plezierig is, zoals de passage van The Wombats.
Ricky Bekstok
Wie de speelsheid van The Wombats nog niet genoeg vond, kon terecht bij Mathias Grymompez ofwel Ricky Bekstok op The Cube voor de nodige portie chaos. Op “OINK OINK” vergat de artiest zijn riem waardoor hij noodgedwongen zijn afzakkende jeansbroek gewoon moest afdoen. Vol nonchalante energie sprong hij het podium rond. Omdat Bekstok volgens eigen woorden niet kan zingen werd bij “Blij Me U” een aanstekelijk dikke laag autotune gebruikt. Na een pauze om ‘miauw miauw’ te roepen, werd “ik doe het toch” ingezet. Al ‘de kleine poeskes’ konden met een nieuwe ‘miauw miauw’ wederom hun enthousiasme uiten. Tijdens het halfuur van de set gebeurde constant wel iets nieuws. Zo gaf Bekstok zijn microfoonstatief aan het publiek en ging hij in de onderkant van een kruk gaan zitten. We begrepen dus niet alles wat we zagen, maar we hebben ons tenminste wel geamuseerd.
The Vaccines
Op de Main Stage was het terug tijd voor een Britse indierockband. The Vaccines neemt zijn klasse mee overal waar de band gaat. Zo straalde Justin Young gisteren met zijn zonnebril en hemdje een natuurlijke cool uit. Niet wetend hoeveel albums de band al uitbracht leidde de zanger het innemende “Discount De Kooning” van de vorige plaat in. Door zijn volle stem, die enorm bij de stijl van de muziek past, werd het publiek meegezogen in het wonderlijke universum van The Vaccines. “Jump Off The Top” werd dan vol overtuiging gezongen voordat Young zijn gitaar nam voor “No Hope”. Een nummer dat samen met het album Come Of Age in België werd opgenomen. Met heel wat snelheid in de set viel het geheel dan ook nooit stil. Op het einde van het uur maakte de band het publiek nog extra gelukkig met hits als “If You Wanna” en “All My Friends Are Falling In Love”.
Sloper
Kaiser Chiefs
Het Kaiser Chiefs’ album Employment viert dit jaar zijn twintigste verjaardag. Dat kwam de band dan ook vieren op Suikerrock. Na een funky intro begonnen de Britten eraan met “Everyday I Love You Less And Less”. Als gedurfde zet kwam monsterhit “Ruby” hier vlak na, waardoor een hoop camera’s én armen de lucht ingingen. Met een achtergrond rond Employement en visuals daarbij, kreeg het oog ook een extraatje tijdens de sowieso al opzwepende show van Kaiser Chiefs. Zo kwam de band ook met een “Blitzkrieg Bop” cover op de proppen. Met een box boven het hoofd liep zanger Ricky Wilson het verlengstuk van het podium op, om er vervolgens op te gaan staan en ambiance uit te lokken bij “Never Miss A Beat”.
Terwijl op het begin Wilson vaker een kleine praatpauze inlaste, schakelde de band verder in de set het tempo nog een tikkeltje hoger. Al zwaaiend op, jawel, een andere box, ging de zanger het rustigere “Coming Home” in. Met geklap tijdens “The Angry Mob” leefde het publiek zich volop uit. Wanneer Wilson even niet ondersteund werd door de muziek, kwam zijn zang sterk over, maar wanneer de muziek terugkwam werd duidelijk dat niet alleen Wilson talent heeft. De zanger liep dan nog de middengang heen en weer om even de camera te intimideren en daarna kreeg “Oh My God” met de tamboerijn erbij de eer om de set in stijl af te sluiten.
Kaat Van Straelen
Als winnares van de vorige editie van De Nieuwe Lichting heeft Kaat Van Stralen al wat bekendheid weten te sprokkelen. Met haar Nederlandstalige punk weet ze samen met haar band eruit te springen. Nummers als “Hoe wil je mij” weten spoken word invloeden te omvatten op een toch doordringende punk manier. Met teksten over Pamela Anderson op “Aerobics” nam Van Stralen haar publiek mee. Met haar stem kan de artieste veel vlakken aan. Zowel rustig als opgewekt kwamen haar relevante boodschappen over. Afsluiten gebeurde dan met een meezingmoment op “STOP MET WENEN”. Als de muziek nu je stijl is of niet, Kaat Van Stralen weet gewoon hoe ze een show moet neerzetten.
Bazart
Hij was op vrijdag al even te zien bij Bente, maar gisteren stond Mathieu Terryn met Bazart als voorlaatste op de Main Stage. Al enige tijd kleurt Bazart de Nederlandstalige muziek in Vlaanderen. Enkele weken geleden stonden ze nog voor Imagine Dragons op Werchter Boutique. Daarom vonden wij het wat vreemd om hen met ietwat popachtige muziek tussen Kaiser Chiefs en Snow Patrol te zien staan. Juist om die reden toonde Bazart dat ze de plaats op dat podium verdienden. Met een repertoire vol meezingers konden bijvoorbeeld “Anders”, “Blijf nog even hier” en “Maanlicht” de setlist kleur geven. Door veel rook en lichten op het podium hing er een mysterieuze sfeer rond de performance, waarop de zwoele stem van Terryn inspeelde.
Een akoestische “Als Je Gaat” wist een rustmomentje in te lassen in de show voordat deze ook losbarstte. “Chaos” werd dan nog grootser ingezet. Al zingend bij het publiek gaf Terryn alles op “Grip (Omarm Me)”. Het was dan aan het publiek om alles te geven op hitschijf “Goud”. Als oproep om mee te doen vroeg de zanger nog om de gsm’s op te bergen en in het nu te genieten. Wanneer het hoogtepunt dan wel voorbij was kwam ook nog “Begin Opnieuw”. Met afsluiter “Denk Maar Niet Aan Morgen” werd het optreden toch nog eervol afgesloten. Bazart was dan misschien op papier niet helemaal de juiste keuze voor deze zaterdagavond, maar het enthousiasme en de muziek van Terryn en de band waren te aanstekelijk om op stil te staan.
Bizkit Park
Snow Patrol
Aan de hand van een visual van The Forest Is The Path, het recentste Snow Patrol-album, kwam de Schotse band op met “Take Back The City” om Suikerrock in te palmen. Het herkenbare en eerder melancholische stemgeluid van zanger Gary Lightbody vormde vanaf dat eerste nummer een vaste leidraad om je aan vast te klampen en je te laten betoveren. Met al 31 jaar carrière op de teller heeft de band al wat liedjes verzamelt om op de setlist te zetten. Ook het introspectieve “Run” uit 2003 haalde de selectie en daarmee zette de band direct weer kwaliteit neer. Snow Patrol slaagde erin om met grootse instrumentatie, zoals de pianoklanken op “Crack The Shutters”, een soort magische kalmte tot zelfs extase uit te stralen.
Het indrukwekkende instrumentale stuk op “The Lightning Strike” werd op het scherm vergezeld door een bron van lichtjes. Begeleid door de met emotie gevulde stem van Lightbody werden we meegenomen in het verhaal van de betekenisvolle nummers. Door middel van “Make This Go On Forever” werd “Open Your Eyes” vlot afgewisseld naar “Shut Your Eyes”. Wel maakte Lightbody even tijd om zich vol emotie en dankbaarheid naar het publiek te richten. Door het hoofdzinnetje van deze laatste elke keer een beetje luider te zingen, kreeg de band het publiek ook even extra mee.
“Chasing Cars”, de grote hit uit het repertoire, droeg de band dan op aan alle aanwezig en werd daarom ook luidkeels meegezongen. Na een kort vertrek van het podium werd het publiek nog twee nummers geserveerd. Het rustige en intieme “What If This Is All The Love You Ever Get”, dat lichtjes omhoog kreeg, en het uitbundige “Just Say Yes” dat als ultieme hoogtepunt fungeerde. Snow Patrol blinkt uit in zijn stijl en bracht een ervaring van een show naar Suikerrock.
Foto’s: Bart Heleven
Meer artikels van deze auteur:
- Genk On Stage knalt er op los
- Suikerrock 2023 – Dag 1
- Studentenwelkom Leuven – Romeo Elvis & Le Motel
- Mike & the Mechanics: Het vervolg van hobbyband Genesis
- Anna Rune warmt op voor energierijke Nederlandstalige rock met De Mens – Engie Parkies
- Studentenwelkom Leuven – J.Bernardt
- Nada Surf in Het Depot– The ‘popular’ guys celebrating…
- Jasper Steverlinck in Het Depot – The healing
- Gary Numan in het depot – De verrijzenis van een new wave legende
- Gavin James in Het Depot – The story of a “Book of love”
- Daan in Het Depot – “Sorry, we hebben er teveel goesting in, dankjewel voor je begrip”
- Black Box Revelation in Het Depot – Een nieuwe muziekdoos
- Saarloos in Het Depot – “Alive” and Kicking
- Heather Nova in Het Depot – Nostalgie uit de jaren 90
- Novastar in Het Depot – The Best has come to Leuven
- Milo Meskens in Het Depot – A “new beginning” for a rising star
- Kim Wilde in Het Depot – Comeback of the Wilde side
- LEGENDS of ROCK Tribute Festival XL in de Limburghal
- Swinnen Band, Engie Parkies – “Hard times” in summer
- Krezip in Het Depot – Now I will stay
Weergaven: 23