Read Time:9 Minute, 39 Second
De meeste rock/metal liefhebbers zijn niet direct fan van Helmut Lotti… totdat hij kwam met ‘Helmut Lotti goes metal’. Na het eerder toevallig ontstane succes waarbij hij de ene na de andere uitverkochte zaalshow speelde en hij in de zomer de kers op de taart zette met een bejubelde festivalreeks in België en Nederland, brandde de vraag op ieders lippen: zou Helmut Lotti verder gaan met het genre waarin hij zich als een vis in het water voelt? Het antwoord kennen we vandaag en luidt volmondig ‘ja’, Helmuts Heart rock ’t nog steeds.
Never change a winning team
De live-registratie van Helmuts legendarische Graspopconcert bevatte aanvankelijk te weinig nummers om een volwaardige set te kunnen spelen. De oplossing lag in de toevoeging van goed een dik half uur extra repertoire. Liedjes die Helmut na aan het hart liggen en die hij allang eens wou zingen. Tijdens het toeren groeide het idee om die extra nummers als basis te gebruiken voor een volgend album. Helmut wou graag een persoonlijker en ietwat romantisch album maken waarop hij zich als rockzanger presenteert. Never change a winning team, dacht hij, dus kroop hij met de rockband waarmee hij de festivalzomer afwerkte in de studio, om een even energieke sound te krijgen.
Heart rock hallelujah
Met de eigen single ‘I Don’t Wanna Cry Anymore’ geeft Helmut het startschot voor een gloednieuw hardrockverhaal, dat naadloos aansluit op het succes van ‘Hellmut Goes Metal’ dat bijna dag op dag twee jaar geleden begon. ‘I Don’t Wanna Cry Anymore’ was de voorloper van het album ‘Heart Rock’ dat Helmut met veel enthousiasme aan ons kwam voorstellen in Het Depot.
A poisoned start
‘Dream on’, met zijn rustige intro, was het openingsnummer. Helmut zong duidelijk, maar hij had vooral moeite de hogere tonen, lang niet alles was zuiver. De laatste vocale uithaal was wel goed. Helmut zong het intro van ‘Poison’ met een schorre stem. Zowel qua zang en performance was het een heel eigen versie. Maar goed ook, want hoe is Alice Cooper te evenaren?
De oorwurmen
Veel nummers hadden een heel herkenbare intro, zoals ‘Smoke on the water’. Het aandeel op de toetsen van Pedro Gordts was erg goed, dat gold ook voor het drumspel van Filip Van Laer. Een aantal nummers komen van het album ‘Helmut Lottie goes metal’ maar ‘Cold as Ice’ komt van zijn nieuwe album ‘Heart rock’.
The right song at the right time
Voor deze plaat heeft Helmut twee nummers zelf geschreven: ‘I Don’t Wanna Cry Anymore’ en ‘Seven Days And Seven Nights’. Het eerste is een klassiek opgebouwde rockballad. Seven Days And Seven Nights klinkt dan weer heel eighties. Helmut schreef het ooit na een relatiebreuk, lang geleden. Hij heeft het nooit eerder op plaat willen zetten omdat hij het te goed vond. Het paste bij geen enkel van zijn eerdere concepten. Hier eist het nummer zijn juiste plek op. Het klinkt als een mix van Wham en Boston met vocaal een stevige snuif Elvis erin.
Een muzikaal meesterwerkje
‘When The Lady Smiles’ is zowel compositorisch als qua sfeer geniaal. Ook hier heeft producer Herwig Scheck dankzij de juiste galmpjes en een straffe mix een optimaal resultaat tevoorschijn getoverd. Het voelt alsof je ergens in een lege, donkere steeg staat en dat is perfect. De band klinkt top en drummer Filip Van Laer speelt een dusdanig energieke, smaakvolle, opzwepende partij dat je de originele eighties-percussieklankjes nergens mist.”
Theatraal genieten
De meest persoonlijke benadering van een wereldhit brengt Helmut met zijn versie van Bon Jovi’s ‘Bed of Roses’. Hij wou het beeld van de man achter de piano vertaald zien in de muziek, en het intieme karakter van de tekst zo tot uiting laten komen. Daarom begint het als een pianoballade met een lichte country-feel, een beetje in de sfeer van Tom Waits. Helmut maakte regelmatig oogcontact met het publiek waarbij je duidelijk zag dat hij veel plezier had. Helmut zette geen ‘groteske’ rock performance neer maar energiek en theatraal was het zeker: springen, heupwiegen, hij deed het allemaal. Zelfs na het springen in een instrumentaal stuk, kon hij meteen daarna weer zingen. Tijdens het nummer horen we verder een prachtige muzikale invulling van toetsenist Pedro Gordts. In de refreinen gaan gitaristen Tim Toegaert en Bram Van Den Berghe dan weer lekker scheurend loos. Tim zingt daarnaast ook machtige backing vocals.
Wireless darkness
‘The Darkness’ schreef Helmut zelf. Met mimiek van gezicht en handen gaf hij de tekst extra beleving. Het licht sloot overal aan bij de muziek, op het einde was het even helemaal donker in de zaal. Zowel de gitaristen als bassist Herwig Scheck speelden wireless.
Een mannelijk jasje
Helmut had het idee om enkele nummers op te nemen die oorspronkelijk door vrouwen werden gezongen omdat vergelijkingen met de originelen dan minder voor de hand liggen. Zo kwam hij uit bij Pat Benatars ’Love is a Battlefield’. Deze klassieker werd getransformeerd in een hele eigen versie. Vooral de intro was veel lager gezongen en bovendien was het tempo veel langzamer. Het was even wennen, toch was het een mooie versie.
Nothing else matters
‘That’s Alright’ van Elvis werd gespeeld in de stijl van Motörhead waarbij het tempo in zang en muziek dus flink hoog lag en het Leuvense publiek uitbundig genoot. Voor ‘Nothing else matters’ vroeg Helmut om de smartphones er bij te pakken. Zittend op de monitor bracht Helmut zijn tekst overtuigend. Door de drums pas na de eerste bridge te laten invallen kan hij het eerste stuk heel zacht zingen. In de eerste, zachte gitaarsolo speelt er een hoorn mee en wordt het dromerig. Bovendien contrasteert het zachte, dromerige begin mooi met de muzikale uitbarsting verder in de opname. Met veel respect voor deze heilige graal zong het voltallige publiek de bekende strofen mee. Het applaus was dan ook dik verdiend.
Meteen hierna werd ‘Call me’ gespeeld. De setlist was dus niet alleen gevarieerd, maar ook de volgorde was goed gekozen. Het aandeel op de toetsen van Pedro in ‘I was made for loving you’ was zondermeer uitmuntend.
Rockin’ from the heart
Wie zegt dat Heart Rock automatisch Engelstalig moet zijn? Helmuts Franstalige lievelingsrocker Johnny Hallyday mocht op deze avond niet ontbreken. Voor aanvang van ‘Que je t’aime’ verliet Helmut het podium waarna Herwig, Tim en Bram zij aan zij te melodieus verder speelden. Onder applaus verscheen Helmut weer op het podium, nadat hij zijn blouse met rushes verruild had voor een custom made (metal) t-shirt. Hij zong het nummer van Johnny Hallyday met veel bezieling terwijl Tim en Bram op hun knieën het Leuvense publiek kippenvel bezorgde. De opbouw naar meer volume verliep perfect.
A wild band
Er volgde nog een aantal meezingers, zoals ‘Zombie’ en ‘Born to be wild’. Men genoot niet alleen van de zang van Helmut, maar ook zeker van de band. De sfeer in de zaal werd steeds uitbundiger. Tijdens ‘Paradise City’ gebruikte Helmut zijn microfoon als attribuut in zijn performance. Hij danste en sprong, en had toch genoeg adem om te zingen, met zijn conditie is niks mis.
Na afloop van dit nummer bleven de bandleden op het podium, maar Helmut liep weg. Het publiek wilde meer, en scandeerde ‘Helmut…Helmut’. De toegift was ‘Highway to hell’. Bram “liep” net als Angus McKinnon Young een paar keer heen en weer. Tijdens de refreinen hield Helmut de microfoon boven de hoofden van het publiek dat meebrulde. Helmut sloot af met een aantal mooie, hoge tonen. Zonder pauze hadden Helmut en band ruim 1,5 uur gespeeld. Foutloos of niet.. Helmut is een entertainer, en het publiek had genoten van deze goed opgezette show.
The band:
Helmut Lotti: Vocals
Pedro Gordts: Keys
Tim Boegaert: Guitar
Bram Van Den Berghe: Guitar
Filip Van Laer: Drums
Herwig Scheck: Bas
The setlist:
Dream On|Poison|Smoke on the Water|Cold as Ice|Run to the Hills| When the Lady Smiles|Gimme All Your Lovin’|I Don’t Wanna Cry Anymore|Whola Lotta Rosie / Tiritomba|Bed of Roses|Breaking the Law|The Darkness|Love Is a Battlefield|That’s All Right|Nothing Else Matters|Seven Days and Seven Nights|Call Me|I Was Made for Lovin’ You|Que je t’aime|Zombie|Born to Be Wild|Here I Go Again|Paradise City|Highway to Hell
Tekst: Bart Heleven
Foto’s: Bart Heleven
Meer artikels van deze auteur:
- Jasper Steverlinck in Het Depot – The healing
- Anna Rune warmt op voor energierijke Nederlandstalige rock met De Mens – Engie Parkies
- Krezip in Het Depot – Now I will stay
- Di-rect in De Posthoorn – OMG It’s Happening
- Jasper Steverlinck in het depot – Is there still life on mars?
- Black Box Revelation in Het Depot – Een nieuwe muziekdoos
- Matt Simons in Het Depot – No one can do it better
- Mike & the Mechanics: Het vervolg van hobbyband Genesis
- Daan in Het Depot – “Sorry, we hebben er teveel goesting in, dankjewel voor je begrip”
- Kim Wilde in Het Depot – Comeback of the Wilde side
- Esther & Fatou in Het Depot – Een thuismatch “Until Dawn’
- Novastar in Het Depot – The Best has come to Leuven
- Black Box Revelation in Het Depot – Blown away
- Portland in Het Depot – De rising star van “het huis”
- Milo Meskens in Het Depot – A “new beginning” for a rising star
- KT Tunstall in Het Depot – Suddenly we see her again
- Gary Numan in het depot – De verrijzenis van een new wave legende
- Bart Heleven
- Eagle-Eye Cherry in Het Depot – Streets back to Leuven
Weergaven: 1