Read Time:9 Minute, 6 Second
Het mag gezegd worden: het programma van vandaag is om duimen en vingers bij af te likken!
(Inter)nationale topacts, gevestigde waarden en te ontdekken talent maken van Suikerrock 2023 op zaterdag een gigantisch feest!
Berre
Tijdens de lockdownperiode trad Berre net naar buiten door zijn muziektalent toe te vertrouwen aan TikTok. Berre Vandenbussche zong al twee jaar de longen de pannen van het dak in de garage van zijn ouderlijke huis en de ondergrondse parking van de lokale Delhaize totdat de video’s met zijn gevoelige en unieke interpretatie van populaire songs viraal gingen op TikTok. Daarna ging het snel. Een jaartje geleden moest Berre nog aan zijn eerste optreden beginnen, in juni stond hij al op Rock Werchter.
Voor de mensen die Berre niet kennen. Op de leeftijd van 21 jaar maakt Berre Vandenbussche op een ongelooflijke manier covers van bekende en ook wat meer onbekende nummers. Met een geweldige stem en zijn rauwe timbre is dat uniek voor zijn leeftijd. Berre kreeg de eer om het publiek op te warmen
Een halfuur voor aanvang bivakkeerden de eerste fans al vooraan. Daar was Berre zeer blij mee. Berres optreden duurde hoop en al amper dertig minuten. Voorlopig volstond dat, want in een halfuurtje viel ook al een beetje op dat er in het overgrote deel van de nummers nogal veel van dumpen, alleen achterblijven, en better off alone gedaan werd.
De proef op de som: Berre plus Suikerrock, het kwam uit.
Jack Vamp & The Castle Of Creep
Jack Vamp & The Castle of Creep – bekend voor een variëteit aan genres – stak van wal voor een honderdtal mensen. Met drie noemenswaardige singles op hun cv trok Jack Vamp al de aandacht van de Belgische radiostations die in de ether verschenen.
Frontman Arthur Boussiron en zijn bende konden rekenen op luidkeels gegil en een stevig applaus na elk nummer. Het beperkte publiek was alleszins warm voor Jack Vamp & The Castle of Creep, en de band speelde hier op in.
Vrolijke gitaren, een karaktervolle stem en heel veel liefde. Meer moet dat niet zijn.
High-Hi
Éen van de vele Belgische pareltjes waar we we halsreikend naar uitkeken.
High-hi mocht een derby starten want de Leuvenaars spelen een thuismatch in Tienen. Na een introductie met zweverig engelengezang overvalt de band het podium met zijn trademark van jeugdig enthousiasme.
Een glinsterend, reflectorachtig doek hing in een plooi, waarachter de band uit een mix van rook en paarse gloed opdoemde. Het stemgeluid van Didi en Anne-Sophie Ooghe is mooi op elkaar afgestemd en creëert meteen die schitterende eighties synthpop-vibe waar ze zo gekend voor zijn. Daggers vond ik direct geweldig en ook 94A9 was zeker aangenaam.
High Hi had er duidelijk zin in, dat zag je aan alles. Frontvrouw Anne-Sophie voegde wat meer pit toe met haar krachtige stem, drummer Dieter hield de touwtjes strak in handen en ook bassist Koen kwam geleidelijk aan los. Doe daar dan nog bij dat het visuele plaatje – donkere silhouetten op een glitterende backdrop – een fijn sfeertje opwekte en die glimlach pronkte al snel op je gezicht.
Zeker de echtheid waarmee de band er staat – soms bijna tot tranen toe bewogen – zorgt ervoor dat ze zich tot de lievelingetjes van het nationale muzieklandschap mogen rekenen.
Het waren allemaal pluspunten die er een geweldig concert van maakten. Een zeer fijne show dus van High Hi, die in de toekomst alleen maar aan kracht zal toenemen.
The Haunted Youth
Een van de betere Belgische bands nu is ongetwijfeld The Haunted Youth,
The Haunted Youth maakt snel naam, zeker na het winnen van de prestigieuze wedstrijd De Nieuwe Lichting van Studio Brussel in 2021. En roem reist snel, tijdens het avondeten was het hun beurt. Hun indie-droompop met een ruwer randje slaat in, jong en oud(er) zijn onder de indruk en dit was te zien vanavond.
Net als op de fantastische debuutplaat begaan Liebens en zijn musicerende makkers op het podium geen enkele fout. Iedere song klinkt als een klok en ze hebben hun eigen geluid gevonden, daar kun je niets dan bewondering voor hebben. The Haunted Youth vertaalt de grootste ellende naar teksten en koppelen deze aan melodieën die samen zorgen voor een bepaald soort melancholie, die al het zwart uiteindelijk een licht randje geeft.
Het instrumentale “Dawn of the freak” leidde de set in , een beetje Morricone on keys . Een mooie aanloop naar puike sfeervolle, broeierige nummers als “Broken”, verdomd sterke poprockende opener door het gitaarspel. “Coming home”, die niet kon ontbreken, duwt ons letterlijk naar een wereld aangenaam vertoeven, de lekkere melodietjes deinen uit naar één van hun favorits Oasis met” Cast no shadow”, die rock, hard-zacht, combineerde.
The Haunted Youth gaat de demonen in zijn hoofd te lijf met zijn muziek, die als therapie voor hem is. Daarmee heeft The Haunted Youth duidelijk gevonden wat hij de wereld te bieden heeft. The Haunted Youth voert anderen mee op de betovering van zijn klanken en biedt troost aan hen die zich onbegrepen voelen.
Live staan de songs en sound als een huis, en het dak van het podium is er gegarandeerd af gegaan op Suikerrock.
Goose
Wie “Goose” zegt, zegt bijna onmiddellijk “feest” én dat was het ook. Dit Kortrijks viertal deed moeiteloos de festivalwei daveren als een elektronische splinterbom.
Goose halverwege het festival doen starten is altijd een slimme move om het publiek in beweging te krijgen. Kille Kraftwerkiaanse synths en weinig verlegen gitaarpartijen tussen de bomen, met voorman Mickael Karkousse als aanvoerder/aanvuurder: een beter feest kon Suikerrock niet vragen.
Mensen met neiging tot epilepsie-aanvallen nemen best hun voorzorgsmaatregelen. Lasers, lichtstralen en andere “special effects” worden de weide ingestuurd en zorgen voor een waar spektakel. Aan stroboscopen geen gebrek. Wie zijn zonnebril reeds had weggestoken zette deze best maar weer op.
Als Goose één handicap heeft, dan wel voorspelbaarheid. Dat heb je als je enkel hits – met Words en Synrise zelfs pure anthems – schrijft. Doe zo verder, jongens. Waar voor uw geld, en de kroon op een excellente editie.
Als afsluiter weerklinkt de intro van Synrise. Het nummer hoeft geen aankondiging en het publiek zingt spontaan het refrein mee. Langzaam bouwt het nummer op om dan op het hoogtepunt volledig los te barsten.
Goose heeft dat heel goed gezien en het werd dan ook een super feestje. Handen in de lucht tot vanachter op het terrein. Jawel, alle nummers klinken wat gelijkaardig maar als heel het plein staat te springen dan hebben de mannen die vooraan staan gelijk.
Arsenal
Al 20 jaar is Arsenal een vaste waarde op de Belgische podia. Overal waar John Roan en Hendrik Willemyns (niet aanwezig op het podium) met hun band op de affiche staan, weet je dat het een gigantisch feest wordt. Arsenal is zo’n band die op het podium niks meer hoeft te bewijzen. Elk optreden van hen staat gelijk aan één groot dansfeest op de ritmes van hun ongelooflijke discografie.
Met tijdloze hits als ‘Black Mountain’, ‘Estupendo’, ‘Saudade’ en ‘Melvin’ palmden ze het plein volledig mee in. ‘Mr Doorman’ was een excellent nummer. Een broeierige sfeertje werd meteen gecreëerd, en dat zou Arsenal heel lang volhouden.
Arsenal deed zijn livereputatie alweer alle eer aan en de show was gewoon af. Een perfecte set vol dynamiek dat helemaal naar het einde toe uitbarst. Kers op de taart werd ‘Lotuk’ waarbij het volle plein in de suikerstad massaal de handen in de lucht stak, meeklapte en feestte.
Arsenal is een band die vooral plezier komt maken en straalt dat ook uit, waardoor we uiteindelijk zeker van een plezante set kunnen spreken. Heerlijk!
Franz Ferdinand
De Schotse band Franz Ferdinand, geleid door de grenzeloze energie van leadzanger Alex Kapranos, beroerde het publiek tijdens de regenbuien met een mix van nieuwe nummers als ‘Always Ascending’ en vroege hits als ‘The Dark Of The Matinee’ en ‘Take Me Out’. Franz Ferdinand, met zijn dood aan de basis van de Groote Oorlog, stond in Tienen gewoon springlevend op het hoofdpodium.
En dat bedoelen we letterlijk: tijdens opener ‘No you girls’ konden we ons nog enigszins bedwingen, maar op ‘The dark of the matinee’ betrapten we onszelf er al op dat we vrolijk aan het meespringen waren.
Hun set was retestrak, de klassiekers (een geweldig Walk Away) zweepten op en ja, na al die jaren op hun teller zijn de Schotten zo routineus als cornflakes als ontbijt geworden. Onmiddellijk sloeg de nostalgie in een stroomversnelling verder toen de klokken werden teruggedraaid naar 2004 voor ‘The Dark of The Matinee’ van hun debuut, titelloze plaat, Franz Ferdinand.
De erfenis ging verder toen de openingsriff van ‘No You Girls’ door het geluidssysteem scheurde. Heupen door de menigte begonnen heen en weer te zwaaien. En daarna stuiterde de pulserende gitaarriff van ‘Take Me Out’ tegen de wanden van de eetstandjes van Suikerrock. Al die intense jaren van oefenen op Guitar Hero en Singstar leidden naar dit moment. Luchtgitaren vulden het plein en een aanhoudend refrein weergalmde van het begin tot het einde van het nummer.
Franz Ferdinand zijn gewoon een van de beste die er is: cool en toch toegankelijk. Ze zien eruit alsof ze plezier hebben en het publiek zeker. Franz Ferdinand is nog steeds een topband.
Bastille
Bastille, en muziek brengt mensen echt samen! Bastille gaf een kleurrijke en energieke show met hun hitnummers, Bad Decision , Good Grief en natuurlijk Pompeii . De zanger, Dan, barstte van de energie en kreeg het publiek anderhalf uur lang bij de show betrokken.
Maar mijn favoriete moment? Toen ze ‘happier’ speelden ! Het publiek danste en zong elk woord van het lied. Twee andere fijne nummers die Bastille speelde waren ‘Quarter Past Midnight’ en ‘Good Grief’, singles van hun vorige twee albums. Beide nummers zijn geweldige voorbeelden van het geluid van Bastille dat vrolijk is met snelle drums en grote refreinen, maar met vrij trieste teksten.
De show werd nog leuker gemaakt door de hele ervaring die het bood. Voordat de band naar buiten kwam en tussen de nummers door werden er futuristische video’s afgespeeld die spraken over een virtuele realiteit. De beelden naast de muziek voelden meeslepend aan en gaven het in sommige opzichten het gevoel alsof je zowel in de bioscoop als bij een concert was.
Voor de toegift speelde Bastille hun doorbraaknummer ‘Pompeii’ wat een van de beste momenten van de avond was. Het was duidelijk degene waar iedereen op had gewacht. Als je Bastille live ziet, realiseer je je hoe zwaar hun discografie eigenlijk is. De meeste deuntjes die ze spelen zijn vrolijk en daardoor klinken ze live nog explosiever.
Van begin tot eind was Bastille boeiend en gaf een show die geweldig was om naar te kijken.
Meer artikels van deze auteur:
- Lloyd Cole in Het Depot, 05 november 2023
- Een avond Luka Bloom pur sang, 19 november 2023
- Peter Hook and The Light bracht zijn New Order en Joy Division-verleden naar Het Depot, 14 november 2023
- M-IDZOMER – dag 1
- Groot Verlof 2023 – Beleuvenissen II
- Punx in the Pit : Energieke atoombom
- Johan Allaert
Weergaven: 67