Read Time:2 Minute, 24 Second

Gisteren was er Trixie Whitley in de Schouwburg te Leuven..En Trixie is niet iemand die je meteen in een schouwburg verwacht. Dat is trouwens een onterechte gedachte, want in Leuven zijn er al dingen gepasseerd die je in een concertzaal nooit tegenkomt.

Er zijn soms wel artiesten waar ik vaker naar ga kijken, en Trixie is daar één van…Ik herinner me de laatste keer op M-idzomer in Leuven waar ze voor het eerst met een minimalistische bezetting speelde , het weer was fantastisch , er hing een zwoel sfeertje.

Zoals altijd was Trixie wat onzeker en nerveus en viel ze bijna over de kabel van haar gitaar, maar zelden was ik zo gepakt door dat concert, Ik hoorde Trixie zoals ik ze nog nooit gehoord had. En toen ze “Soft Spoken Words” bracht stond iedereen vol bewondering te kijken naar de kracht waarop Trixie dat nummer speelde . Vanaf dat moment heb ik haar muzikaal omarmt en weiger ik haar los te laten.

Maar om een beter beeld te krijgen van dame Whitley is een beetje duiding wel op zijn plaats. Zo is ze geboren in Gent, spreekt vloeiend Gents , maar pendelt vaak tussen Gent en New York.

Haar vader was namelijk een bekende muzikant ( Chris Whitley ) die meer dan een dozijn LP’s op zijn teller heeft staan , maar op een dag sloeg het noodlot toe. Chris kreeg kanker en stierf aan de ziekte in 2005 op 45 Jarige leeftijd.

Gisteren in de overvolle schouwburg was iedereen er klaar voor, en net zoals altijd was Trixie voor het concert onzeker en zenuwachtig, maar net wel iets meer dan anders …

Het blijft als buitenstaander moeilijk om te begrijpen , want Trixie speelt in Amerika ook voor volle zalen , en zoals ik op TV al gezien heb zijn die zalen net iets groter…

Maar eens ze dan op dreef is , ja dan spat haar talent er vanaf. Ze is een rasmuzikante, en speelt zowel op piano , als solo op gitaar en betrommelt met liefde de drum .

En uiteraard wordt het dan stil als ze : “ill Breathe You in My Dreams” uitschreeuwt , en iedereen in de zaal voelt dan de pijn die de liefde op ieders pad al wel eens heeft bewandelt.

De zaal was enthousiast en Trixie kreeg vaak een langdurig applaus, maar toch was ik beetje ontgoocheld. Want Trixie bleef heel het concert onzeker en nerveus, ze speelde ook minder lang dan verwacht , en zelfs na minuten lang handgeklap voor bisnummers, werd mijn lievelingsnummer nooit gespeeld, net het nummer waarin haar kracht er ten volle door uitkomt.

Trixie denk te veel na over de dingen, en de tijden waarin we leven voeden dit , nog nooit waren er zoveel oorlogen.

Maar…Ik zal nog steeds aanwezig zijn op haar volgende concerten, want Trixie: Ik zie je graag, But Never in A Kinky Way.

Tekst & Foto’s: Giekemerckx.

Trixie Whitley
Trixie.
Trixie Whitley.
Trixie.

Meer artikels van deze auteur:

Weergaven: 43

Comments

comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.