Read Time:2 Minute, 23 Second

Voorwoord 
Een recensie schrijven over een concert of desnoods een evenement is mij niet onbekend. Ik schrijf nooit heel technisch en al zeker niet in een ik vorm. Ik probeer er wel mijn beleving in te steken en ik doorspek het graag met wat humor.

Maar vandaag ga ik iets doen wat ik nog nooit heb gedaan. Ik ga schrijven over een lied!…Ik moet wel!, ik kan niet anders. Al dagen spookt het door mijn hoofd en het moet er echt wel uit.
Maar omdat dit lied zo intiem, puur en integer is kan dat niet in een recensie, Dus schrijf ik gewoon een brief aan de persoon die me tot op het been heeft ontroerd.

Beste Hannelore,

Wat doet iemand als het noodlot toeslaat?, als het zonder enige toestemming je geliefde, je vriend, je toeverlaat en je veilige haven ontneemt. Wat doe je als je het allemaal niet meer weet?.

Mensen willen je troosten met veel woorden die je niet eens hoort. De mensen in de kamer geven je goede raad die op de kille vloer afketst en verandert in een hoopje as.

Het enige dat helpt is een persoon die naast je komt zitten en zwijgt, die mee wil gaan in je stilte en je verdriet, geen wijze woorden, gewoon naast je komt zitten en om het kwartier een arm om je heen legt en je in de ogen kijkt met een blik van begrip….Maar hoe kom je dat dan te boven?

Wel!…Je schrijft er een liedje over. Je legt je ziel op tafel..Helemaal bloot, zodat men de krassen er op kan tellen, je gooit de vensters en de deuren open zodat iedereen kan binnenkijken, en je begint te vertellen!.
Maar wat een mooi verhaal. Zo eerlijk, zo breekbaar en zo biografisch. Verdriet en hoop ligt gewoon klaar om omhelst te worden..Het moet een helse opdracht geweest zijn om door je tranen de bomen in het bos nog te zien.

Het moet een geploeter geweest zijn maar tevens ook een verademing om de woorden in de juiste volgorde te krijgen en er het juiste gevoel in te leggen

Maar het klopt helemaal!. Het ongeloof, het gemis, de gedachte die je overal volgt, en toch ook wel een sprankeltje hoop. …

En dan die clip die zo puur het verhaal nog een andere dimensie geeft, er beweegt niets, maar wat een eerlijkheid, ik was zelden zo ontroerd. Gewoon zittend tegen een kale muur , de stilte die meer vertelt dan duizend woorden…het leek erg veel op schreeuwen en tieren zonder geluid.

Hannelore, je bent een speciale dame,
De aarde is net niet uit zijn baan gedreven , maar het bracht ons wel het mooiste stukje poëzie dat ik ooit mocht aanhoren..

Het ga je goed, dappere dame!...

Hannelore Bedert “Kom naar Huis”



Tekst: Gieke Merckx.

Meer artikels van deze auteur:

Weergaven: 204

Comments

comments

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.