Shai Maestro Trio speelde op M-idzomer een ontroerend en bloedmooi concert ( jazz ).

Read Time:2 Minute, 18 Second
Alhoewel ik altijd wel muziek geademd heb, had ik tien jaren geleden toch nooit gedacht dat ik een echte jazzliefhebber zou worden. Eigenlijk leek dat iets voor de elite!, net zoals tennis of golf.
 
Maar jazz is zoals olijven of zoals goeie wijn, je moet dat leren appreciëren. Zo weet ik zeker dat het eerste glas wijn dat je dronk niet lekker was , en dat had niks te maken met het feit dat de druiven met de blote voeten werden platgetrapt.
 
Jazz is niet gemakkelijk en toch, eens je jezelf openstelt en wat beter begint te luisteren begin je het een beetje te snappen. Wat mij ook wel geholpen heeft zijn mensen als Kurt Overbergh ( AB ) of een Jef Neve die zo gepassioneerd kunnen vertellen dat je eigenlijk dom zou zijn om niet in het bad te durven springen.
Ondertussen zijn we dus al een tijdje de jazzscene goed aan het volgen en kunnen we al een woordje meespreken , al zou het oneerbiedig zijn om onszelf te zien als kenners .
Maar dit jaar was een Topjaar!…Zo zagen we in onze favoriete muziektempel in Leuven al tal van Jazzlegendes. Zo was er een tijd geleden: Jef Neve en iets later stond Avishai Cohen in Het Depot, en ik kan je meteen vertellen dat die twee concerten op mijn netvlies blijven gebrand.
 
En als we het dan toch over Avishai Cohen hebben , 4 jaar geleden waren die ‘dag op dag’ ook op M-idzomer , en er speelde daar een pianist die zo straf was dat al je haren rechtop gingen staan.
Die man was Shai Maestro , toen al had hij samen met ZiZ Ravits ( drum ) een trio opgestart dat later de wereld zou veroveren.
 
En gisteren konden we ze dus op M-idzomer bewonderen. Het blijft ongelofelijk hoe jazzmuzikanten kunnen genieten onder het spelen, wat het trouwens nog leuker maakt om naar te kijken. Zo is Shai altijd wel gekke bekken aan het trekken en schiet de drummer met de regelmaat van de klok in de lach.
Maar het niveau is zo hoog en de mensen in de tuin luisterden zo geconcentreerd dat het echt wel ontroerend is om dit mee te mogen maken.
Ik heb dat zelden eerder voorgehad , maar mijn voet begon meerdere malen vanzelf mee te bewegen en vaak moest ik toch wel even slikken bij zoveel passie en ontroering. 
 
Als ik dan later thuis kom , vraag ik met telkens af waarom ik eigenlijk nooit muziekschool heb gevolgd. Maar in mijn volgend leven zal het niet waar meer zijn! , dan ga ik zeker naar het: “Lemmensinstutuut”  waar ik meteen zelf mijn trio opricht .Want een ezel stoot zich nooit tweemaal aan dezelfde steen!….Als het zover is laat ik zeker iets weten !..
Foto’s & Tekst: ©Gieke Merckx.
 

Meer artikels van deze auteur:

Weergaven: 154

Comments

comments

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.